Poets

(ভাস্বতী আৰু হীৰাঙ্কু, তোমালোকৰ হাতত)

চহৰত আবেলিৰ ছাঁ।
সুমথিৰা মুখবোৰত সুহুৰি।
গানৰ মাজে মাজে উভতনি বাট।

সৌ সিদিনালৈকে
আমাৰ এখন বাঁহৰ জপনা আছিল,
সন্ধ্যা যিখন খুলি সোমাওতে
পিতায়ে প্ৰায়েই সুহুৰিয়াইছিল।
উমানতে আমাৰ মুখবোৰ উজলিছিল।

তেনে কোনো সুহুৰিতে এদিন
খোল খাইছিল চাগৈ
আইৰ বুকুৰ ঘৰ, কাহানিও যাৰ কথা
পিতায়ে আমাক নকৈছিল।

কালি বন্ধুৱে সুহুৰিয়াই
বতাহজাক মাতি আনোতে
আমি আকৌ হৈছিলোঁ শিশু।
আমাৰ বিস্ময়াভিভূত চকুত
সেই একেই উভতনি বাট।

এনেকৈয়েই সুহুৰি হৈ চহৰলৈ
আবেলি আহে। সুহুৰিৰ লগত বতাহ।
যি সোমাই যায় এখনৰ পিচত
আনখন জপনা খুলি।
বুকুৰ ঘৰ কঁপে।

ঠেং মেলি আবুৰ কোলাত
নি:পালি দি থকা পোৱালি সাধুকেইটা
চটফটাই উঠি বহে।
সময়ৰ ঘৰ কঁপে।

সুহুৰি হৈ চহৰলৈ আবেলি আহে।

(For Bhaswati and Hiranku)

Afternoon casts shadows in the city.
Whistles form on the mouths.
Crimson.
A boulevard stretches through a meadow of songs
Homebound.

Until only a few days back
We had a gate made of bamboo
Opening it in the evenings father often whistled.
Our faces lit in anticipation.
Who knows if one such whistle had opened
The gate to our mother’s heart!
A story that he’d carefully keep from us.

And yesterday, as a friend called for the winds and whistled,
We’d become children again
In our astounded eyes grew that same boulevard,
Homebound.

As such afternoon creeps in
As whistles; and the winds that’d come along
Open one bamboo gate after another.
A home in the heart trembles.

Stories dozing in grandmother’s arms
Writhe in their slumberland
As whistles invade the city
The house of time trembles.

Translation: Maitrayee Patar