Photographers

ಒಳಗೆ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟ ದುಃಖವೆಲ್ಲಾ
ಒಮ್ಮೆಲೇ ಒಡೆದು ಉಕ್ಕಿ ಬಂದಂತೆ
ಧಾರಾಕಾರ ಸುರಿಯುತ್ತಿದೆ ಮಳೆ.

ಪಟ ಪಟ ಹನಿಗಳು ಚಲ್ಲಾಪಿಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳು
ಕೊಚ್ಚಿಹೋದ ನೆನಪುಗಳು... ಧಾರಾಕಾರ ಮಳೆ!!

ಆಕಾಶಕ್ಕೇ ಕೈ ಚಾಚಿ ಹನಿ ಹನಿ ಹಿಡಿದು
ಬೊಗಸೆ ತುಂಬ ಜೋಪಾನ ಮಾಡಿದ ಆಸೆಗಳು
ಬೆರಳ ಸಂದಲ್ಲೇ ಜಾರಿ ಹೋದ ಉಮ್ಮೀದುಗಳು
ತೊಯ್ದು ನೀರಾಗಿ... ಕಣ್ಣ ತುಂಬಿದ ಧಾರಾಕಾರ!!

ತುಟಿ ಬಿರಿದು ಮಾತು ನಗುವಾಗುವ
ಮೊದಲೇ ದಟ್ಟ ಮೋಡದ ಹಾಗೆ ಮೌನ ಕವಿದು
ತುಂತುರು ತುಂತುರು ಕಣ್ಣೀರೂ ಕಾಣದ ಹಾಗೆ
ಸುರಿದು ಮಳೆ ನಖಶಿಖಾಂತ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ದುಃಖ!!

ಅಂಥ ಮಳೆ! ಇಂಥ ಮಳೆ! ಇದೆಂಥ ಮಳೆ!!
ಈ ಧಾರಾಕಾರ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ
ಮುಗಿಲ ಎದೆ ಒಡೆದು
            ನಿಂತ ನೆಲವೆಲ್ಲ ರಾಡಿ ರಾಡಿ!!

Mamta Sagar's poem, Sorrows - evoked images of rain, slush and brought to mind a series I had done through a window - a betel nut stained window, in a rundown apartment building I used to live in. The parched, unclean, unattended window, cobwebbed, strewn with carcasses of dead insects, stained red with spit, barbed and layered with dust and detritus let through the light. In sorrow there is hope. "The pitter-patter of drops scatter dreams; memories are flooded into, destroyed; it rains and rains, non-stop."

The process of digital photography translating light and shadow into pixels and pigment on parchment, with minimal manipulation, make the colours and the textures of something unattended and ordinary seem extraordinary and vivid. “What rain is this?” the poet asks, conjuring for me these abstract images before and after and during the rain.