Stadsleven en plattelandsleven
Dorpsmens of stadsmens?

Waar men het liefste woont, is voor iedereen anders. Goethe.de/kultur vroeg aan vier mensen waarom ze ervoor gekozen hebben op het platteland dan wel in de stad te gaan wonen.

Von Tonio Postel

Silvia Schuth | Foto (detail): © Silvia Schuth Silvia Schuth is 42 en groeide op in Haselünne in Emsland. Voor haar studies trok ze naar Keulen, waar ze nu al 22 jaar woont met haar man en twee kinderen.

Na mijn opleiding ben ik naar Keulen verhuisd. Mijn man en ik zijn allebei op het platteland opgegroeid, en we hebben er inmiddels wel al over nagedacht om met de kinderen weer daar te gaan wonen. Mijn man heeft er zelfs al eens een job gezocht. Maar ik ben blij dat we het toch niet gedaan hebben. Ik ben meer voor het stadsleven omdat we hier alles vlakbij hebben – het werk, de bioscoop, de fitness, restaurants en cafés. De jongens kunnen met de fiets naar het voetbal en met de tram zijn we op twaalf minuten aan het centraal station. Keulen biedt gewoon meer mogelijkheden. Wanneer we bij mijn moeder in Haselünne op bezoek gaan, genieten we wel van het grote huis met tuin, en de kinderen zijn altijd blij wanneer ze in de vakantie een week naar de oma op het platteland mogen. Maar voor mij wordt het daar na een tijdje te saai. Wat ik soms ook waardeer aan de grote stad is de anonimiteit. De verplichtingen om bijvoorbeeld naar elk verjaardagsfeestje te gaan, zoals op het platteland de gewoonte is, waren er voor mij te veel aan. Ook als ik ouder word, wil ik liever in de stad blijven. Alles is hier makkelijker bereikbaar, zeker als ik in een rolstoel zou zitten of afhankelijk zou zijn van een zorgdienst.

Stefan Gieren | Foto (detail): © Tonio Postel

Stefan Gieren is 38 en is freelance scenarioschrijver en filmproducent. Hij verhuisde met zijn vrouw en vijf kinderen van Hamburg naar Wendland, waar ze een oude boerderij renoveerden.

We hebben ervoor gekozen om de stad te verlaten omdat onze woning van 65 vierkante meter in de Grindelwijk voor ons te klein werd. Voor een geschikte woning in Hamburg zouden we elke maand meer dan 2000 euro moeten betalen. In Lemgow in Nedersaksen, waar ongeveer 100 mensen wonen, hebben we voor 30.000 euro een huis van 120 vierkante meter gekocht en zelf de renovatiewerken uitgevoerd. Mijn vrouw en ik zijn op het platteland opgegroeid en wilden onze kinderen dezelfde kans bieden. Men kan er onbezorgd van het leven genieten, er is geen lawaai of vervuiling, en geen gevaar op straat. Er zijn dieren, weides en bossen. De dichtstbijzijnde supermarkt bevindt zich op vier kilometer en tot het volgende dorp treinstation is het 13 kilometer. We voelen ons zeer goed in het dorp, vooral dankzij de vriendelijke buren, die vaak een andere levensstijl hebben en zich in alternatieve leefgemeenschappen organiseren. Via een systeem van ‘solidaire landbouw’ krijgt iedereen eten: de lokale bioproducten worden ter beschikking gesteld van de leden van de gemeenschap en iedereen betaalt daarvoor wat hij of zij kan. Verliezen compenseren we samen. Het werkt fantastisch!


Magdalena Müller | Foto (detail): © Jussenhofen Magdalena Müller is 89 jaar en woont al haar hele leven in Vingst, Keulen.

Ik ben in de stad geboren en wil hier blijven. Ik hou van de vertrouwdheid onder de buren en vind het handig om niet te ver van de winkels te wonen. Enkele van mijn schoolvriendinnen wonen hier nog en die zie ik geregeld, en met mijn dochter en mijn kleindochters ga ik soms uit eten of naar een tentoonstelling. De voorzieningen zijn hier goed georganiseerd: bakkerijen, apothekers, dokters en ook het openbaar vervoer zijn binnen handbereik. Zo blijf ik nog altijd mobiel. Ik kan me een leven op het platteland zelfs niet meer voorstellen. Dat zou voor mij te eentonig zijn. Alles zou er ook zo ver weg zijn voor mij, dat ik er een rijbewijs nodig zou hebben. Ik woon hier zeer graag, ook al zijn er een paar nadelen. Zo hebben ze vlak voor onze neus een sloperij gezet. Daarnaast ligt er ook een spoorlijn langs mijn woning, wat veel lawaai meebrengt. Het is ook jammer dat veel kleine zaken zich genoodzaakt zagen om te sluiten. We hebben wel genoeg groene zones in de stad, hier vlakbij bijvoorbeeld is een klein park met mooie zitbanken.
 

Jochen Strach | Foto (detail): © Jochen Strach Jochen Strach, 45 jaar, is een tennisleraar uit Biberach in de buurt van Offenburg. Na zes jaar in Hamburg keerde hij terug naar zijn geboorteplaats.
 
Na zes jaar in Hamburg was ik blij om terug te keren naar mijn geboorteplaats in Baden-Württemberg. Ik heb me in de grote stad nooit écht thuis gevoeld: niet alleen het weer in Hamburg was me te koud, maar ook de mensen gedroegen zich nogal koeltjes. Op het platteland begroeten we elkaar, lachen we naar elkaar en praten we met elkaar. Daar geniet ik van. Ik miste ook de bergen en de natuur. In de stad was het te druk, te luid, er was te veel verkeer en weinig parkeerplaatsen. De mensen in de stad staan ook onder een grote prestatiedruk – dat is op het platteland relaxter. In Hamburg was het wel makkelijker om werk te vinden als tennisleraar. Er zijn meer clubs en de kinderen komen uit zichzelf en willen tennissen. Op het platteland is dit helemaal anders en moeten ze overtuigd worden. In Hamburg hebben de kinderen ‘vrijetijdsstress’ omdat ze te veel hobby’s hebben. Bij ons op het platteland hebben kinderen soms ook eens een vrije namiddag. Een leven in een kleinere stad zoals Freiburg zou ik me misschien nog wel kunnen voorstellen. Maar mijn roots liggen op het platteland en daar hoor ik thuis.