Het dorp Golzow telt almaar minder kinderen, zoals dat in veel landelijke gebieden van het voormalige Oost-Duitsland gaat. De plaatselijke burgermeester heeft een plan om daar iets aan te doen: Syrische vluchtelingengezinnen moeten naar Golzow komen en de lege plekken op schoolbanken, in sportclubs en dansclubs vullen.
Golzow, een onopvallend en afgelegen dorp nabij de grens met Polen, werd bekend door het langlopende documentaireproject "Die Kinder von Golzow" (De kinderen van Golzow) van Winfried Junge, dat in 1961 begon en 50 jaar duurde. Wat vandaag van dit beroemde Golzow overblijft, lijkt op een museum: er rest slechts de herinnering aan betere tijden. In "Die neuen Kinder von Golzow" (De nieuwe kinderen van Golzow) hoopt de burgemeester het dorp nieuw leven in te blazen door twee uit Syrië gevluchte gezinnen naar Golzow te brengen. De meeste dorpsbewoners weten echter niet eens waar Syrië ligt en zijn aanvankelijk behoorlijk sceptisch. Terwijl de gezinnen hun best doen om zich te integreren, worden ze voortdurend door de dorpsgemeenschap in de gaten gehouden. Telkens weer wordt hen erop gewezen dat ze zich aan de plaatselijke gewoontes moeten aanpassen. De camera volgt hen een jaar lang in hun pogingen om beide culturen in hun nieuwe leven te verenigen. "Die neuen Kinder von Golzow" vertelt het verhaal van dit integratie-experiment in Golzow en schetst tegelijk een gevoelig portret van het gezin Sayed Ahmad.
"Die neuen Kinder von Golzow" wordt vertoond in het kader van het filmfestival One World in Brussels 2018.
Terug
