Wat gebeurt er als je bent grootgebracht in een neutrale taal (in een taal die geen genderbepalingen kent) en dan terechtkomt in een land waar alles een gender heeft? Hoe spreken we over identiteit als een taal bepaalt wat mannelijk of vrouwelijk is?
Met deze vragen wordt de jonge Iraanse artiest.e
Sorour Darabi geconfronteerd wanneer hij.zij in Montpellier aankomt om er dans te studeren. Het Farsi, de moedertaal van Darabi, kent geen mannelijk of vrouwelijk en het is – in ieder geval grammaticaal – van geen belang of een man of een vrouw spreekt (het woord voor gender is ‘ تیسنج jenssiat’, wat ‘materiaal’ betekent). Het Frans daarentegen dwingt haar.hem om mannelijk voortdurend te onderscheiden van vrouwelijk, zelfs in de zoektocht naar haar.zijn bewegingstaal. Het woord nemen wordt een fysieke beproeving. Met charmante onbeschaamdheid gaat Darabi in tegen deze gewelddadige vorm van autoriteit. Farci.e is een androgyne solo die flirt met de grenzen van gender, een bijna woordeloze monoloog waarin Darabi zijn.haar eigen taal oppeuzelt.
Over mannelijkheid tussen Beirut en Brussel
Monira Al Qadiri (LB) is gefascineerd door (on)conventionele mannelijkheid. Ze is geboren in Senegal en ging beeldende kunsten studeren in Japan omdat ze niets liever wilde dan een (mannelijk!) manga-personage te worden. Met een performance over deze historie (creepy mannelijke kopie-pop van zichzelf included) betrad ze voor het eerst het podium. Voor het Tashweesh festival zal ze een nieuwe lecture-performance maken over de rol van gender in Beirut en Brussel.
Terug
