R: Thomas Heise, filmvertooning
"De film MATERIAL bevat observaties, scenes, fragmenten, verhalen en gebeurtenissen. Beelden van de late jaren 80 in de DDR tot in het Duitse heden anno 2008. Heden, verleden en toekomst spiegelen elkaar. Het is mijn beeld." (Thomas Heise)
Thomas Heises bijna drie uur durende film
Material brengt footage uit 1989 en de tijd vlak na de Wende bij elkaar. "Altijd blijft er wat over, een restant, iets dat niet opgaat. Dan liggen de beelden te wachten op geschiedenis", horen we helemaal bij het begin. Tijdens de omwenteling van de herfst van 1989 komen mensen samen. Ze demonstreren. Ze spreken de massa toe.
Heise heeft interesse voor dit spreken. Het gaat alle richtingen uit. In Berlin-Köpenick neemt een oude dame het woord bij een gemeenteraad. Ze steekt een lofrede af over de laatste muziekavond en wordt door het ongeduldige publiek uitgejouwd. Gevangenen in Brandenburg klagen over het feit dat ze afgesneden zijn van de ontwikkelingen buiten. Zij willen amnestie. Het gevangenispersoneel voelt zich net zo aan de kant gezet als de gevangenen. Een man in uniform is de vijandige opmerkingen op straat kotsbeu. Een andere sequentie ontstond in november 1990, als de politie de bezette huizen van de Mainzerstraat in Berlin-Friedrichshain ontruimden. Een man rent langs de politiewagen. Hij knielt naast een waterkanon en slaat zijn handen omhoog zoals in gebed. Zijn stem is niet smekend, eerder dreigend. “Houd toch eindelijk op!“, roept hij, „houd toch eindelijk op!” – “Material” brengt de gebeurtenissen zo open, zo vaag, zo weinig als deel van een narratief, dat je de indruk hebt dat de film op het historische ogenblik zelf gemaakt is en niet twintig jaar na de Val van de muur.
Thomas Heise: “Material” (BRD 2009, 166 min, D OT/EN)
Thomas Heise, werd in 1955 in Oost-Berlijn geboren en studeerde aan het HFF Potsdam-Babelsberg. Hij werd gevolgd door de Stasi. Omwille van politieke druk studeerde hij niet af. Zijn eerste films – zoals “Wozu denn über diese Leute einen Film?” – konden tot 1989 niet openbaar vertoond worden. Heise werkte in deze periode veel voor het theater. In 1992 draait hij “Stau – Jetzt geht’s los”, het eerste deel van een trilogie waarin hij inzoomt op rechtse subculturen. In 1999/2000 kwam “Neustadt” en zeven jaar later “Kinder. Wie die Zeit vergeht“. Heel wat films volgden, o.a. het in Argentinië ingeblikte „Sonnensystem“ (2011) en het in een Mexicaanse jeugdgevangenis gedraaide „Städtebewohner” (2014). Thomas Heise doceert aan de Akademie der bildenden Künste te Wenen.
Terug
