Προλογίζει ο Γιώργος Δρίβας, εικαστικός καλλιτέχνης, κινηματογραφιστής
«Οι φιλμικοί στοχασμοί του Φαρόκι θα μπορούσαν ίσως να αναχθούν στη μποντριγιαρική ιδέα ότι στις μέρες μας ένας χάρτης δεν προσαρμόζεται πλέον σε μια συγκεκριμένη περιοχή, όπως συνέβαινε σε εκείνη την παραβολή του Μπόρχες, αλλά προηγείται της πραγματικότητας σαν ομοίωμα αυτής.
Η ιδέα διατυπώνεται ιδιαίτερα εύγλωττα από τον Φαρόκι στο Η ζωή στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (1990). Στην ταινία, το ανθρώπινο σώμα δρα σαν μηχανή, γίνεται ένα με τη μηχανή, ενώ κούκλες και κατασκευάσματα κάνουν δοκιμές στη θέση των ανθρώπων. Είτε είναι κλειδιά αυτοκινήτου, πλυντήρια ρούχων, είτε είναι μαίες, μαθητές οδήγησης ή ασφαλιστές, όλα και όλοι υποτάσσονται στον σύγχρονο, παράλογο κόσμο μιας κοινωνίας της διακινδύνευσης: όλα είναι δοκιμές, ασκήσεις για το σοβαρό περιστατικό, για την έκτακτη ανάγκη ή το ατύχημα σε όλους τους τομείς του οικονομικού και κοινωνικού βίου».
Christa Blümlinger, 1996
Πίσω
