Stilleben/Νεκρή Φύση (1997, 56‘)
Προλογίζει ο Γιώργος Δρίβας, εικαστικός καλλιτέχνης, κινηματογραφιστής
«Στη Νεκρή Φύση παρουσιάζονται συγκεκριμένες θέσεις, γίνονται παρατηρήσεις αλλά και ιδεολογικές-θεωρητικές νύξεις σχετικά με την πράξη της απεικόνισης αντικειμένων. Τι σημαίνει να αντέχεις και να αντεπεξέρχεσαι σε έναν κόσμο αντικειμένων, να προσανατολίζεσαι με βάση τα αντικείμενα κ.λπ.;
Oι ενότητες των σκηνών ντοκιμαντέρ διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς σχολιασμό επί του θέματος, με την ελπίδα να προβάλει κανείς τις ιδέες της Ιστορίας της Τέχνης στη διαφήμιση και να διακρίνει τις διαφορές, αλλά και –το αντίστροφο– να μπορέσει να δει από μια διαφορετική σκοπιά αυτές τις νεκρές φύσεις, μεταβιβάζοντας όλον αυτό τον περίεργο κόπο που καταβάλλεται με λατρευτική προσήλωση –και αποκαλύπτεται σε αυτές τις παραγωγές– στην ιερή πράξη της πραγμάτωσης της τέχνης».
Harun Farocki