Το κοινό έργο του Ευάγγελου Παπαδόπουλου και του Paul Schwer είναι ένα πείραμα. Ξεκινώντας από τις έννοιες και τα σχέδια ως τη γνώριμη πνευματική κατοικία κάθε καλλιτέχνη, αναδύεται ένας διάλογος της προσέγγισης, των συνόρων και της διείσδυσης. Δημιουργείται έτσι μια νέα ιδέα, έννοια της πατρίδας, του σπιτιού. Οι χωροκατακτητικές εγκαταστάσεις και των δύο καλλιτεχνών προσφέρουν αρκετά σημεία τομής για το διάλογο και το θέμα αυτό. Εργάζονται και οι δύο με δομικά υλικά, π.χ. ξύλινα δοκάρια, γυψοσανίδες, ακρυλικό γυαλί, σωλήνες φθορισμού.
Ενώ στον Ευάγγελο Παπαδόπουλο οι πλαστικές μορφές ξεδιπλώνονται ελεύθερα μέσα στο χώρο, μέσω θρυμματισμένων γυψοσανίδων, στον Paul Schwer απεικονίζονται κομμάτια ιστορικών διακοσμητικών με κατασκευές από σωλήνες φθορισμού και ράβδους αλουμινίου, που αντανακλούν το φως. Εμπνευσμένοι από τα εργοτάξια στη Θεσσαλονίκη - (υπότιτλος της έκθεσης θα μπορούσε να είναι, Αρχαιότητα και Σκυρόδεμα) - και τη σκηνοθεσία ανοίγματος προς τη θάλασσα π.χ. με ενσωματωμένες ράμπες και σημεία παρακολούθησης πάνω στον παραλιακό δρόμο, θα στηθούν μέσα στον εκθεσιακό χώρο προβλήτες και περιορισμοί από λαμαρίνες περίφραξης που θα τον αλλάξουν και θα τον μεταμορφώσουν. Ενώ οι προβλήτες καθοδηγούν την πορεία του θεατή και υψώνουν τη θέση του, αντικατοπτρίζεται πάνω στις λαμαρίνες περίφραξης, όπως ακριβώς και στην επιφάνεια της θάλασσας, το φως της εγκατάστασης, περιορίζοντας από την μια και διευρύνοντας από την άλλη το βλέμμα του.
Ήδη το στήσιμο εκτελείται ως περφόρμανς ως μέρος της έκθεσης και οι θεατές μπορούν όχι μόνο να παρακολουθούν αλλά εν μέρη να παρευρίσκονται στον εκθεσιακό χώρο.
Παράλληλα, απευθύνεται κάλεσμα προς όλα τα άτομα, που επιθυμούν να συμμετάσχουν στην έκθεση, να τραβήξουν ένα σύντομο βίντεο μέσω του κινητού τους τηλεφώνου, διάρκειας κάτω του ενός λεπτού, με τον "αγαπημένο τους χώρο" στη Θεσσαλονίκη.
"Αγαπημένος χώρος" εννοείται ένας τόπος, που για το συγκεκριμένο ατόμο μπορεί να έχει την ποιότητα του σπιτιού, της πατρίδας. Ένας τόπος όπου το άτομο αισθάνεται άνετα, οικεία, ελεύθερα. Αυτός ο τόπος μπορεί να είναι δημόσιος, ιδιωτικός ή ακόμη και ένας διανοητικός χώρος. Οι δύο καλλιτέχνες συμμετέχουν επίσης σε αυτήν την δράση.
Στις
2 Οκτωβρίου, όλες αυτές οι εγγραφές θα μονταριστούν έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια μακρά σεκάνς βίντεο. Το μήκος της σεκάνς καθορίζεται από τον αριθμό των καταχωρήσεων. Μέσα από μια οθόνη και έναν προβολέα βίντεο, η σεκάνς αυτή θα ενσωματωθεί ως περφόρμανς στην έκθεση αυτή. Τα βίντεο καταχωρήσεων και η αλληλένδετη με αυτά αλλαγή φωτεινότητας και χρώματος του φωτός θα μεταβάλλουν την εγκατάσταση. Δημιουργείται έτσι, με αυτόν τον διάλογο/πείραμα, ένα κοινό κατασκεύασμα, ένας κοινός τόπος, μια κοινή πατρίδα.
Η έκθεση εντάσσεται στο παράλληλο πρόγραμμα της 6ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης
Πίσω
