Klub 470
Torben Unit f.k.a. Max Graef Band
Toen de Berlijnse band Torben Unit tijdens een concert voor het eerst tracks van hun nieuwe project speelden, werd – laten we hem Jan noemen – niet moe te benadrukken dat dit alles "Pink Floyd voor armen" was. Nu werd Jan al niet echt warm van
Dog, het laatste album van de formatie die destijds nog Max Graef Band heette, en ratelde hij simpelweg zijn standaardkritiek af. Maar de band klinkt op het nieuwe album
Torben Unit inderdaad "prog-achtiger" en psychedelischer dan ooit. De band spande zich op
Dog nog in om althans hier en daar met compacte arrangementen, funky basslines en stuwende grooves een brug te slaan van de fusion en rare groove van hun voorbeelden naar de house van Money $ex Records, maar hun nieuwe album is experimenteler, verknipter en tegelijkertijd haast traditioneel. De groep geeft zich volledig over aan de sound van de jazzrock uit de jaren zestig en zeventig, waarschijnlijk ook omdat de muzikanten hun instrumenten hoorbaar gedurfder en vakkundiger bespelen. Ze beroepen zich op bands als Et Cetera, Embryo en Xhol en inderdaad klinkt
Torben Unit grotendeels alsof iemand vergeten MPS-mastertapes uit de begintijd van de krautrock heeft opgediept. Atonale, abstracte passages worden afgewisseld met groovy drums, synthesizers zwieren etherisch boven jazzy Rhodes-akkoorden en Gerry Frankes tijdloos coole gitaarsolo's maken de anachronistische verwarring compleet. Toch is het album natuurlijk niet simpelweg een kopie:
Torben Unit klinkt juist niet als een paar houseproducers die nu prog of zelfs "Pink Floyd voor armen" maken. Het klinkt als een verdomd goede band die net pas echt op gang is gekomen.
I.s.m.
Subbacultcha.
Terug
