Romans z odrobiną kiczu
Powieść pełna melodii

Nowa książka Takisa Würgera przypomina współczesną baśń. Chwilami ociera wprawdzie o kicz, ale nie warto się tym zrażać.

Historia miłosna Hannesa i Poliny rozciąga się na blisko trzy dekady. Hannes to chłopiec obdarzony wielkim talentem muzycznym i równie wielką miłością do Poliny, która jednak traktuje go raczej jak brata. Znają się od pierwszych godzin życia, gdy ich samotne matki położyły ich w szpitalu do jednego łóżeczka niczym bliźnięta. Od tamtej pory dorastają razem w starej willi na mokradłach, w towarzystwie ekscentrycznego starca Hildebranda.

(Pozorna) miłość w Hamburgu

W młodzieńczych latach wątły i niezbyt urodziwy Hannes na długo musi pożegnać się z muzyką. Tragiczne wydarzenie sprawia, że „jego życie w tym momencie straciło rytm”.
Kiedy drogi Hannesa i Poliny się rozchodzą, chłopak – mimo drobnej postury – zostaje tragarzem fortepianów w Hamburgu. Dzięki pracy u Sebastiana Blaua, niespełnionego muzyka, poznaje swojego najlepszego przyjaciela Boscha i wiąże się z Leonie, której jednak nigdy naprawdę nie pokocha.

Czy warto przeczytać? Zdecydowanie tak!

Przed lekturą polecam jednak nie zaglądać do opisu na okładce – w moim przypadku była to świetna decyzja.  
Für Polina (Dla Poliny) to zaskakująca książka: czyta się ją z przyjemnością, choć miejscami wydaje się mocno przerysowana. Warto jednak pamiętać, że mamy do czynienia ze współczesną baśnią – taką, która zachwyca warsztatem i zapewne bardziej przemawia do kobiet niż do mężczyzn. Nie znaczy to jednak, że panowie powinni ją omijać – sama podróż do niezwykłego uniwersum języka Takisa Würgera, jego baśniowy ton i zaskakujące skojarzenia są tego warte.

  Takie zdanie mogłoby się równie dobrze znaleźć w tanim romansie, lecz tam nie brzmiałoby tak dobrze. Każdy, kto ma w sobie choć odrobinę romantyzmu, uzna tę książkę co najwyżej za nieco kiczowatą.
 

Schronienie dla duszy

Książkę Würgera czyta się z prawdziwą przyjemnością także dlatego, że daje ona czytelnikowi swoiste schronienie, w którym nie dzieją się wprawdzie wyłącznie piękne rzeczy, ale wszystko ostatecznie kończy się dobrze. Jedna z moich przyjaciółek ujęła to najtrafniej: „Ta powieść jest dobrodziejstwem dla duszy”.

Przyjaciele i bliscy Hannesa, jego wielka „rodzina”, są tak niezwykli, że ma się ochotę naprawdę ich poznać – razem z nimi maczać kwaśny rabarbar w brązowym cukrze albo siedzieć w milczeniu nad rzeką Alster, czując głęboką więź.