Emilia była jeszcze Emilką, kiedy jej rodzice pewnego wieczoru zabrali ją autem precz z szarej Polski – do Berlina Zachodniego. Był rok 1988. Wkrótce zyskała nowe nazwisko, nowy język, nowy kraj. Uczyła się zapominać, skąd pochodzi – a jednak dziś rozmawia z własnymi córkami po polsku.
W wieku pięciu lat Emilia Smechowski mieszkała w polskim bloku z wielkiej płyty i nie miała pojęcia, że jej rodzice wciąż marzyli o lepszym życiu na Zachodzie. Zaledwie dwa lata później stali się Niemcami i marzenia zmieniły się w codzienną walkę, żeby tylko nie rzucać się w oczy i jak najlepiej się zintegrować. Kiedy nowi koledzy przychodzili coś zjeść, dostawali nie pierogi, lecz pomidory z mozzarellą. A gdy Emilia przyniosła ze szkoły dyktando z niemieckiego, w którym były dwa błędy, jej matka była przerażona – Cóż to się stało?
W minionych dekadach z żadnego innego kraju nie przybyło do Niemiec tylu ludzi, co z Polski. I żadna inna grupa migrantów nie starała się tak bardzo, by stać się niewidocznym. Emilia Smechowski opowiada swoją osobistą historię i doświadczenie zbiorowe, historię wstydu i zawziętej woli pięcia się w górę, historię dążenia do wolności i poczucia pewności siebie.
Emilia Smechowski, ur. 1983 w Polsce, uciekła z rodziną w 1988 roku do Berlina Zachodniego. Studiowała śpiew operowy i romanistykę w Berlinie i Rzymie, wreszcie ostatecznie zajęła się dziennikarstwem. Była redaktorką
tageszeitung, a dziś pracuje jako niezależna pisarka i reporterka m.in. dla
Geo,
Süddeutsche Zeitung i
Die Zeit. Jej esej o niewidzialnych Polakach został wyróżniony nagrodą Deutscher Reporterpreis, oraz Konrad-Duden-Journalistenpreis a także niemiecko-polską nagrodą dziennikarską im. Tadeusza Mazowieckiego.
partner:
Spotkanie autorskie jest częścią cyklu „DAAD-Lektoren-Lesereise 2018“.
Wróć
