wystawa Cały świat to Bauhaus

Bauhaus-Ausstellung

pt., 08.05.2020 -
niedz., 21.06.2020

Warszawa, SARP

Kurator wystawy Boris Friedewald

Marianne Ahlfeld-Heymann (przypisywane), ćwiczenie z lekcji „Przyczynki do obrazowej nauki form“ Paula Klee, 1923–24, fot. A. Körner, bildhübsche Fotografie, Institut für Auslandsbeziehungen Marianne Ahlfeld-Heymann (przypisywane), ćwiczenie z lekcji „Przyczynki do obrazowej nauki form“ Paula Klee, 1923–24, fot. A. Körner, bildhübsche Fotografie, Institut für Auslandsbeziehungen | © Institut für Auslandsbeziehungen W ciągu swojej burzliwej historii Bauhaus stał się uznanym, a jednocześnie kontrowersyjnym symbolem nowoczesnego projektowania i awangardowego stylu życia. Chociaż Bauhaus istniał tylko w latach 1919-1933 trzykrotnie w trakcie tego okresu zmieniając swoją siedzibę (Weimar, Dessau, Berlin), ucieleśnia jak żadna inna instytucja przedwojenną atmosferę przełomu i modernizmu. W jaki sposób Bauhaus, w którym podczas całego okresu  jego istnienia studiowało łącznie tylko około 1300 osób, osiągnął tak wielką moc oddziaływania i stał się symbolem radykalnej odnowy w dziedzinie relacji społecznych, projektowania i nauczania? Co zadecydowało o szczególnej pozycji Bauhausu?  Dlaczego jego produkty wytwarzane są do dziś? Tytuł wystawy, „Cały świat to Bauhaus” jest cytatem z wypowiedzi studenta, późniejszego wykładowcy Bauhausu Fritza Kuhra i pod wieloma względami wyraża ideę wystawy. Nawiązuje do zatarcia granic między sztuką, rzemiosłem a techniką, które według Waltera Gropiusa miało stanowić cel dziedziny jaką jest projektowanie i wywierać wpływ na praktyki społeczne każdego z nas.
 
Oskar Schlemmer, Figura siedząca, figura „S“, wg szablonu z 1921, 1923 /Foto / fot. A. Körner, bildhübsche Fotografie, ifa Oskar Schlemmer, Figura siedząca, figura „S“, wg szablonu z 1921, 1923 /Foto / fot. A. Körner, bildhübsche Fotografie, ifa | © Institut für Auslandsbeziehungen Wystawa „Cały świat to Bauhaus” w ośmiu rozdziałach opisujących lata 1919-1933 naświetla tę tematykę: rozdział „W powietrzu” opowiada o bauhausowskiej fascynacji motywem nieważkości, dematerializacji architektury za pomocą szkła i metalu i prezentuje projekt „krzesła zawieszonego w powietrzu” jako przykład wizjonerstwa w procesie projektowania. W rozdziale „Eksperyment” oglądamy obiekty, które były wynikiem doświadczeń z  materiałami i przestrzenią, badających wymiary, proporcje i granice wytrzymałości materiałów, jak też kwestie prefabrykacji i seryjności produkcji. Rozdział „Sztuka totalna” przedstawia syntezę wszystkich sztuk, ale także sztuki i nauki oraz sztuki i życia codziennego, a rodział „Wspólnota” to najważniejsze obiekty z epoki, dokumentujące życie codzienne i towarzyskie  w Bauhausie. Materiały z rozdziału „Nowy człowiek” dowodzą, że Bauhaus nie był jedynie lewicową utopią i pokazują nowe nowe oblicza człowieka, w tym również  odznaczające się politycznym i światopoglądowym radykalizmem. Rozdział „Sztuka, rzemiosło, technika” prezentuje pracownie i wytwarzane w nich produkty, a  rozdział „Radykalna pedagogika” przybliża strukturę uczelni oraz nowatorski program dydaktyczny Bauhausu. W części „Spotkania” eskplorowane są wątki międzykulturowe – Bauhaus promował spotkania różnych kultur, organizując wykłady, zapraszając gości z całego świata, gromadząc obszerne zbiory w bibliotece, ale także poszukując nowych form wyrazu. Nawiązywano osobiste kontakty z przedstawicielami uczelni artystycznej Whutein w Moskwie, a Mies van der Rohe dążył do internacjonalizacji Bauhausu poprzez współpracę z instytucjami partnerskimi w Stanach Zjednoczonych.
 
Marcel Breuer, krzesło B5, 1926, fot. A. Körner, bildhübsche Fotografie, Institut für Auslandsbeziehungen Marcel Breuer, krzesło B5, 1926, fot. A. Körner, bildhübsche Fotografie, Institut für Auslandsbeziehungen | © Institut für Auslandsbeziehungen W ciągu stosunkowo krótkiego okresu istnienia Bauhaus próbował odpowiedzieć na pytania wynikające z dynamicznej industrializacji Niemiec. Na  uczelni wykładali najważniejsi artyści modernistyczni, a po emigracji rozpowszechniali jej spuściznę  w innych częściach świata. Wystawa, zawierająca fotografie, prace na papierze, dokumenty, filmy, teksty i przedmioty, pokazuje powstawanie i rozwój uczelni, która później stała się ważnym źródłem dla historyków i przyczyniła się do popularyzacji modernizmu.
 
Wystawa przygotowana przez  ifa – Institut für Auslandsbeziehungen (Instytut Stosunków Zagranicznych), Stuttgart, Niemcy
 
Organizacja: Goethe-Institut w Warszawie i Stowarzyszenie Architektów Polskich Zarząd Główny
 
Honorowy patronat Ambasadora Republiki Federalnej Niemiec

Patroni medialni:
Gazeta Wyborcza / warszawa.wyborcza.pl / Co Jest Grane 24 / LABEL / AKTIVIST / Architektura Murator

Wystawa została po raz pierwszy pokazana w Niemczech w ZKM (Zentrum für Kunst und Medien) w Karlsruhe w dn. 26.10.2019 – 16.02.2020

Wróć