Kino niemieckie: potęga obrazu

W każdy czerwcowy oraz lipcowy piątek odbywał się będzie cykl filmowy „Kino niemieckie: potęga obrazu” organizowany przez Kino Amondo oraz Goethe-Institut w Warszawie.

HARMONOGRAM PROJEKCJI W CZERWCU:

„Ludzie w niedzielę” („Menschen am Sonntag“, Fred Zinnemann, Robert Siodmak, 1930)
7 czerwca, 19:30
„Kwiaty ludzkiego ciała” („Human Flowers of Flesh , Helena Wittmann, 2022)
 14 czerwca, 19:30
„Lola Montez” (Max Ophüls, 1955)
 21 czerwca, 19:30
„Błąd systemu” („Systemsprenger”, Nora Fingscheidt, 2019)
 28 czerwca, 19:30

Filmy „Ludzie w niedzielę i „Lola Montez” pokazywane będą w wersji oryginalnej z angielskimi napisami.


HARMONOGRAM PROJEKCJI W LIPCU:

„Losy kobiet” („Frauenschicksaale”, Slatan Dudow, 1952)
 5 lipca, 19:30
„Wyśniona ścieżka” („Der Traumhafte Weg“, Angela Schanalec, 2016)
 12 lipca, 19:30
„Undine” (Christian Petzold, 2020)
 19 lipca, 19:30
„Pożegnanie z dniem wczorajszym” („Abschied von gestern”, Alexander Kluge, 1966)
 26 lipca, 19:30

Filmy „Losy kobiet”, „Wyśniona ścieżka” i „Pożegnanie z dniem wczorajszym” pokazywane będą w wersji oryginalnej z angielskimi napisami
Bilety dostępne w kasie kina Amondo.


© Deutsche Kinemathek „LUDZIE W NIEDZIELĘ“ („Menschen am Sonntag“)
Reżyseria: Fred Zinnemann, Robert Siodmak, rok 1930, 75 min                              
"Ludzie w niedzielę " to niemiecki film niemy, uważany za przełomowe dzieło Republiki Weimarskiej.  Stanowi ważny przykład nowego kina niemieckiego. Dokumentuje życie młodych ludzi w Berlinie, towarzysząc pięciu głównym postaciom w niedzielę. Fabuła koncentruje się na ich zajęciach w czasie wolnym i codziennych doświadczeniach, często zacierając granicę między fikcją a rzeczywistością. To wrażenie potęguje fakt, że w filmie grają aktorzy nieprofesjonalni. "Ludzie w niedzielę" w imponujący sposób oddaje atmosferę i ducha berlińskiej społeczności końca lat 20. XX wieku.

„KWIATY LUDZKIEGO CIAŁA” („Human Flowers of Flesh”)
Reżyseria: Helena Wittmann, rok 2022, 106 min.
„Kwiaty ludzkiego ciała" to francusko-niemiecki dramat z 2022 roku w reżyserii Heleny Wittmann. Główną bohaterką filmu jest Ida, właścicielka jachtu, którym żegluje wraz z pięcioosobową międzynarodową załogą. Zafascynowana francuską Legią Cudzoziemską, wyrusza w podróż przez Morze Śródziemne do algierskiego miasta Sidi Bel Abbès. Krytycy opisali film jako "całkowicie odurzający i wciągający" oraz "medytacyjny klejnot napędzany obrazami".

„LOLA MONTEZ“ 
Reżyseria: Max Ophüls, rok 1955, 115 min.
„Lola Montez” to niemiecko-francuski film historyczny przedstawiający życie słynnej tancerki i kochanki bawarskiego króla Ludwika I. Film powstał na podstawie powieści biograficznej "Pijana szczęściem i smutkiem. Lola Montez" autorstwa Cécil St. Laurent. Film, nakręcony w 1955 roku, kosztował ponad siedem milionów marek i  był najdroższym filmem nakręconym w Niemczech od zakończenia II wojny światowej. Był to zarówno również pierwszy kolorowy film Maxa Ophülsa, jak i jego ostatni film przed śmiercią w 1957 roku. Ophüls ujawnia w nim swój talent do mistrzowskiego opowiadania historii, przenosząc widzów w świat intryg, namiętności i piękna.


© kineo / Weydemann Bros. / Yunus Roy Immer „BŁĄD SYSTEMU”
Reżyseria: Nora Fingscheidt, rok 2019, 158 min.
Benny, dziewięcioletnia bohaterka nagrodzonego na festiwalu Berlinale filmu Nory Fingscheidt, nie jest, delikatnie mówiąc, łatwym dzieckiem. Naznaczona traumą, oddana przez bezradną matkę pod kuratelę Jugendamtu, okrytego złą sławą niemieckiego ośrodka opiekuńczego dla dzieci i młodzieży, nie daje się wtłoczyć w wyznaczone przez wychowawców ramy funkcjonowania w otaczającym ją świecie. Jeśli nie czuje się komfortowo, jeśli ktoś chce jej coś narzucić lub ją do czegoś zmusić, Benny protestuje i broni się tak, jak potrafi: krzykiem, atakiem furii, agresywnym zachowaniem. Dziewczynka ma za sobą liczne pobyty w klinice psychiatrycznej, nie udało się jej też umieścić w żadnej zastępczej rodzinie, domy dziecka również odsyłają dziewczynkę. Jedyną osobą, która znajduje z Benny nić porozumienia jest Micha, przydzielony jej specjalny opiekun, pracujący na co dzień z najtrudniejszą, zagrożoną przestępczością młodzieżą. I kiedy między nim a dzieckiem rodzi się jakiś rodzaj więzi, której bohaterka filmu tak bardzo potrzebuje, okazuje się, że w zawodzie, który wykonuje Micha nie ma miejsca na bliskość i młody opiekun musi zniknąć z życia swojej podopiecznej. Reżyserka, portretując w swoim filmie system opieki nad dziećmi pozbawionymi możliwości dorastania w rodzinnym domu, stawia pytanie o sens tegoż systemu. Bo czy można wychowywać kogoś bez zapewnienia mu jakiejkolwiek bliskiej i opartej na miłości więzi?

„LOSY KOBIET“ („Frauenschicksaale”)
Reżyseria: Slatan Dudow, rok 1952, 104 min.
Akcja filmu rozgrywa się w powojennym Berlinie. Cztery kobiety szukają szczęścia w podzielonym mieście. Ich losy łączy postać zachodnioberlińskiego dandysa i kobieciarza, Conny'ego. Conny uwodzi te kobiety i pogrąża je w nieszczęściu. Jedna z nich ledwo unika śmiertelnego wypadku drogowego, inna ma z nim dziecko... Jeszcze inna po tragicznych perypetiach odnajduje jednak swój dom w Berlinie Wschodnim i stawia sobie za cel budowę socjalizmu.
Film, nakręcony w szczytowym okresie wschodnioniemieckiego dogmatyzmu kulturowego i politycznego, spotkał się z ostrą krytyką, zwłaszcza ze strony przywódczyń partyjnych, które sprzeciwiały się temu, że portret czterech kobiet nie reprezentuje kobiety w nowym społeczeństwie.


„WYŚNIONA ŚCIEŻKA” („der traumhafte Weg“)
Regie: Angela Schanalec, rok 2016, 95 min.
Para młodych kochanków spędza beztrosko czas w Grecji pod koniec lat 80. Theres i Kenneth grają na ulicy na bębenkach, zbierają pieniądze do beretu, dryfują przez nadmorski pejzaż. Nagła, błyskotliwa elipsa sprawia, że akcja filmu przeskakuje o 30 lat do przodu, w sam środek burzliwego związku innej pary: Ariane i Davida. Ich małżeństwo właśnie się rozpada, a oni sami orbitują w kierunku rozdzielonych kochanków z pierwszej połowy filmu. Wyśniona ścieżka opisuje skomplikowaną choreografię pomiędzy czworgiem bohaterów, których drogi przecinają się w realistycznej przestrzeni, która równie dobrze może być całkowicie wyimaginowana.


„UNDINE“ © Christian Schulz / Schramm Film
Regie: Christian Petzold, rok 2020, 90 min.
Undine Wibeau jest dyplomowaną historyczką, pracuje w muzeum berlińskiego senatu i oprowadza zwiedzających po wystawie dokumentującej urbanistyczny rozwój niemieckiej stolicy. W swojej opowieści szczególnie chętnie sięga do początków miasta, do jego słowiańskich korzeni i osady założonej na wyspie pośrodku rzeki Sprewy. W kawiarni sąsiadującej z jej miejscem pracy, w niecodziennych okolicznościach poznaje Christopha, z którym wkrótce nawiązuje romans. Chłopak pracuje jako przemysłowy nurek, usuwa usterki w podwodnych turbinach i pomaga pokonać wodę, żywioł, który jest trzecim bohaterem filmu.

© Kairosfilmverleih GbR „POŻEGNANIE Z DNIEM WCZORAJSZYM” („Abschied von gestern”)
Regie: Alexander Kluge, rok 1966, 88 min.
„Pożegnanie z dniem wczorajszym” należy do nurtu Nowego Kina Niemieckiego i jest dziełem eksperymentalnym, łączącym różne wątki narracyjne. Stanowi interesujący przykład kreatywnej i innowacyjnej sztuki filmowej tamtych czasów.
Anita, Żydówka, ucieka z Lipska na Zachód w 1957 roku i próbuje zbudować sobie nowe życie w Niemczech Zachodnich. Pomimo trudności finansowych i nieudanych związków walczy dalej. Film pokazuje okres powojenny w Niemczech Zachodnich i eksperymentuje ze strukturą narracyjną i środkami dokumentalnymi.