Bez światła nie ma filmu, bez ruchu nie ma tańca. Z połączenia światła i ruchu zrodziły się na początku XX w. pierwsze filmy. Już na początku historii kina do eksperymentów ze światłem i ruchem tworzono choreografie i w takiej tanecznej formie prezentowano je widzom.
Połączenie światła i ruchu stanowi esencję każdego tańca. Bez względu na to, czy relacje pomiędzy tancerzami a kamerą mają charakter abstrakcyjny czy realistyczny, eksperymentalny czy konwencjonalny, światło i ruch pozostają!
Program
Dance into the light koncentruje się na świetle jako szczególnej przenośni w filmach pokazujących taniec.
Prezentację rozpoczyna wideo promocyjne do musicalu
Saturday Night Fever zabawnie cytujące sceny tańca w dyskotece, które zostały nakręcone „tańczącą kamerą” w filmie z Johnem Travoltą: jaskrawe światła dodają tancerzom animuszu, a kamera przenosi widza wprost na parkiet.
Czterem następnym filmom światło nadaje niepowtarzalny poetycki nastrój. W
The Thing with Feathers widza zniewala dramatyczny blask chmur wypiętrzających się nad morzem, a w filmie
Panorama duchy bohaterów wyłaniają się z tajemniczej ciemności. W
Angel Blue Sweet Wings udało się dzięki montażowi stworzyć cudowne, irrealne połączenie światła i ruchu, zaś film
Restless prowadzi widza z powrotem ku ciemności i w świetle księżyca wyczarowuje magiczną jedność pomiędzy naturą i ruchem tanecznym.
Kolejne dwa filmy pokazują – na długo przed erą komputerowych animacji – jak z pomocą specjalnego naświetlenia przestrzeń i ruch mogą zostać w filmie rozszerzone: z jednego czy dwóch tancerzy powstaje wiele postaci, które tańczą w świetle przed obiektywem i oczami widza.
W następnych trzech filmach światło pojawia się w roli narracyjnej: w filmie
Die Roten Schuhe bohaterka tańczy w bezlitosnym świetle reflektora aż do śmierci, argentyński wideoklip wykorzystuje kontrastowo oświetloną scenę z klasycznego biało-czarnego filmu
Metropolis, a w filmie
Egon dramatycznie oświetlone sceny przedstawiają tragiczne życie artysty Egona Schielego.
Kolejne dwa filmy wykorzystują światło, aby z przymrużeniem oka powiedzieć coś na temat śmierci i zmartwychwstania. Zobaczymy perfekcyjnie oświetlony, niesamowity
Danse Macabre, a po nim
Catharsis, cytujący na zakończenie historię zesłania Ducha Świętego w specyficznej formie cudu zielonoświątkowego pod postacią eksplozji proszku do prania.
Ostatni film, którego tytuł został wykorzystany jako tytuł całości programu, to wideoklip do piosenki Phila Collinsa, który ekspresyjnie tańczy w takt przemyślnie zaaranżowanego świetlnego spektaklu.
[Opis programu: Christiane Hartter (Deutsches Tanzarchiv Köln/SK Stiftung Kultur)]
W PROGRAMIE:
Saturday Night Fever (4‘)
Wideo promocyjne
Holandia 2013
The Thing with Feathers (4‘)
Reżyseria: Rain Kencana, Miguel Angelo Pate, Jalaludin Trautmann
Choreografia: Kadir Amigo Memis
Taniec: Yui Kawaguchi, Kadir Amigo Memis
Niemcy 2014
Panorama (6‘)
Reżyseria: David Djindjikhachvili
Holandia 2002
Angel Blue Sweet Wings (3‘)
Reżyseria: Chick Strand
USA 1966
Restless (4‘)
Reżyseria: RJ Muna
Choreografia: Julia Adam
Taniec: Rachel Hewer
USA 2014
Pas de Deux (13‘)
Reżyseria: Norman McLaren
Choreografia: Ludmilla Chiriaeff
Taniec: Margaret Mercier, Vincent Warren
Kanada 1968
Swing Time (fragment, 2‘)
Reżyseria: George Stevens
Choreografia, taniec: Fred Astaire
USA 1936
Die roten Schuhe (fragment 3‘)
Reżyseria: Michael Powell, Emeric Pressburger
Choreografia: Robert Helpmann
Taniec: Leonide Massine, Moira Shearer
Wielka Brytania 1948
Microesfera: Movies Black & White (4‘)
Wideo muzyczne
Argentyna 2014
Egon (8‘)
Reżyseria: Michiel van Jaarsveld
Choreografia: Thom Stuart
Taniec: De Dutch Don’t Dance Division
Holandia 2013
Danse Macabre (8‘)
Reżyseria: Pedro Pires
Koncepcja: Robert Lepage
Choreografia, interpretacja: Anne Bruce Falconer
Kanada 2009
Catharsis (8‘)
Reżyseria, choreografia, taniec: Veronika Akopova
Francja 2016
Phil Collins: Dance into the Light (5‘)
Wideo muzyczne
Wielka Brytania 1996
[Program przygotowała Christiane Hartter (Deutsches Tanzarchiv Köln/SK Stiftung Kultur)]
.
Wróć
