poezja extra
Justyna Bargielska

Zaniosło mnie do cerkwi. Agnieszka w ciąży wskazuje
smyczkiem drzwi i mówi: spodoba ci się. Ty żyjesz,
Agnieszka?, pytam wchodząc, w środku sami znajomi,
nikt mnie nie poznaje, mama trzyma moje butki, płacze.
(...)    

Jeżeli miłość szuka potwierdzenia,
to dzisiaj jest środa. To jest jakiś koszmar,
ten autobus. Jedna ma turkusową czapkę, trzy zęby
i równik w pasie, druga jest na biało, a w wózku śpi niemowlę
(...)  

ruda się okociła jak tata był w delegacji
lizała dropiate skórki w zdziwieniu ile słońc
może wybuchnąć i wypłynąć z kotki zrobiło się
późno z jej winy skórki otwierały oczy na świat
(...)  

Przełożyłby pogrzeb, żeby mnie zerżnąć,
ale najchętniej własny, bo gdy pod jego nieobecność
pokojówka wymieni ręczniki w hotelu,
on czuje, że coś w nim umarło na zawsze.
(...)  

Urodziłam niesamowicie piękną córkę, jej zęby,
jej włosy są jak z Pieśni nad Pieśniami. I sama
poczułam się piękna, dziękuję. Ale ona to zupełnie inne piękno,
to jest piękno, które chcę chronić.
(...)