Julidans
In
minor matter houdt de Berlijnse choreografe en danseres
Ligia Lewis een pleidooi om de wereld eens te gaan bekijken door de ogen van een universele minderheid, en om niet alleen diens vurigheid en woede te zien.
"Als ik vanuit een westers perspectief naar de dansgeschiedenis kijk, dan hebben wij niets om op terug te kijken, omdat we uit de geschiedenis zijn geschreven. Hoe maak ik iets vanuit het niets?"
Op de dansvloer doet Lewis in het klein, op fysiek, esthetisch niveau, wat in het groot zo hard nodig is: drie zwarte dansers markeren de ruimte met hun sporen en tonen zich van hun veelzijdigste kant. Hun lichamen spreken van woede, wanhoop, maar ook liefde, hoop en vreugde. Op een soundscore die langs verleden (klassiek, barok) naar heden (avant-garde, eigentijds) beweegt, herschrijven drie dansers de geschiedenis.
Het werk van Ligia Lewis, afkomstig uit de Dominicaanse Republiek, is elegant en zit subtiel in elkaar. Via dans bevraagt ze de metaforen en sociale tekens die aan het lichaam kleven. Minor matter is het tweede deel van haar trilogie
Blue, Red, White, waarin ze bekijkt hoe ze onze associaties met kleuren via dans kan veranderen. In het eerste deel
Sorrow Swag ontdeed ze de kleur blauw van de droefheid die daar in het Engels mee wordt geassocieerd ('feeling blue').
De solo won een prijs voor aanstormende dansmakers op het ImPulsTanz Festival in Wenen.
In het tweede deel
minor matter buigt ze zich over de kleur rood, zowel geassocieerd met woede als met passie en liefde. De titel ontleende ze aan de activistische beweging Black Lives Matter. Het is Lewis niet om een politiek-activistisch statement te doen; als kunstenaar boeit haar vooral de vraag hoe je op een menselijk, esthetisch, lichamelijk niveau over het ongezegde praat.
Terug
