Voordat Dmitrij Kapitelman en zijn vader naar Israël vertrokken, kwamen hun uitstapjes niet veel verder dan de plaatselijke winkel. Toen zij in de jaren 90 in een Saksisch opvang voor asielzoekers woonden, kon je de nazi's herkennen aan hun kale schedels. Tegenwoordig verkoopt de vader Pelmeni en Kriemsekt en voelt hij zich in Duitsland net zo weinig thuis als in de Oekraïne. Misschien, zo denkt zijn zoon, vindt vader wel in het Heilige Land duidelijkheid over zijn Joodse identiteit. Misschien geldt dat ook voor hem, een 'contingent vluchteling', half Joods en met een Oekraïense paspoort.
Das Lächeln meines unsichtbaren Vaters is een nostalgisch blije wandeling over een mijnenveld van paradoxen. Een de ontroerende liefdesverklaring van een zoon aan zijn vader.
Terug
