شعرخوانیِ اشعار سعید
سعید، پس از سقوط شاه در سال 1979، تنها یک بار به ایران بازگشت، اما بعد از تنها شش هفته در پی امید ناامیدشده‌ی دموکراسی، آن سرزمین را ترک کرد: «معشوقم،/ در این خیابان‌ها/ حتی نمی‌توانم دستت را بگیرم./ چقدر عشق در این‌جا/ به سخره گرفته می‌شود./ آنجا که بمیرم/ غربتم است»
سعید در سال 1947 در تهران متولد شد، و سپس در سال 1965 برای تحصیل در رشته‌ی علوم سیاسی به مونیخ رفت. در مونیخ، به عنوان عضو کنفدراسیون دانشجویان ایرانی (سی.آی.اس.ان.یو) فعالیت سیاسی‌اش را آغاز کرد. از دهه‌ی 1980 به بعد او اشعار، داستان‌ها و مقالات متعددی را به زبان آلمانی منتشر کرد– یعنی به زبان تبعید، تبعیدی که او در آن خانه‌ی خویش را یافته بود: «در تبعید تلخمان/ هیچ کس اشعار فارسی‌ام را نمی‌خواست./ تنها ترانه‌های جنگ/ در حلقه‌ی ما در برنامه بود [...] و این‌گونه بود که من/ به زبان آلمانی پناه بردم؛/ که به من خوشامد می‌گفت/ تا آنجا که می توانست». سعید درباره‌ی تبعید، عشق، معنویت، و مرگ نوشته است و دیکتاتوری را در ایران و شرایط سیاسی را در آلمان مورد نقد و نفی قرار داده است. از جوایز متعدد او می‌توان به جایزه‌ی شامیزو و مدال گوته به خاطر سهم بزرگ‌اش در ادبیات اشاره کرد. او از سال 2000 تا 2002 رییس انجمن پِن آلمان بود. سعید تا زمان مرگش در سال 2021 در آلمان در تبعید زیست.
در این برنامه‌ی عصرگاهی، سه نویسنده، علی عبداللهی، مسعود حسینی‌زاد و طنازگل صباغ در کنار هم شعر سعید را می‌خوانند و بعد درباره‌ی آن با مریم ارس گفت‌وگو میکنند. پس از آن کنسرتی خواهیم دید از آهنگساز و موسیقی‌دان الشان قسیمی.
متن‌خوانی و گفت‌وگو با:
طنازگل صباغ/ علی عبداللهی/ محمود حسینی زاد
گرداننده: مریم ارس
بازگشت
