Social Sculptures
I like America and America likes me (Μου αρέσει η Αμερική και εγώ αρέσω στην Αμερική) | Νέα Υόρκη | Μάϊος 1974 | 37:24 λεπτά, μαυρόασπρη | με ήχο | Γερμανία | Ταινία (16 mm) | ψηφιοποιημένη μορφή | Κινηματογράφηση: Helmut Wietz | Συνεργάτες: Ursula Block, Ernst Mitaka, Caroline Tisdall, Irene von Zahn | Παραγωγή: René Block Gallery Ltd, Νέα Υόρκη
Από τις 21 μέχρι τις 25 Μαΐου 1974, ο Joseph Beuys σκηνοθέτησε μια συνάντηση με ένα ζωντανό κογιότ με το όνομα Little John στη γκαλερί René Block στη Νέα Υόρκη. Το κογιότ θεωρείται το ιερό ζώο των αμερικανικών Πρώτων Εθνών και είναι σύμβολο σύνδεσης με τη φύση, δύναμης και ευελιξίας.
Κατά την επίσκεψή του στην Αμερική, ο Joseph Beuys μεταφέρθηκε από το αεροδρόμιο στην γκαλερί με ασθενοφόρο τυλιγμένος σε τσόχα, χωρίς να πατήσει στο αμερικανικό έδαφος. Ο Beuys πέρασε τρεις μέρες και τρεις νύχτες σε ένα κελί με το κογιότ, μαζί με το κάλυμμα τσόχας, έναν τσοπάνο, ένα τρίγωνο, έναν φακό και ένα καθημερινό τεύχος της Wall Street Journal. Στο τέλος της δράσης, τυλίχτηκε ξανά με την τσόχα και μεταφέρθηκε πίσω στο αεροδρόμιο με ασθενοφόρο.
Die Eröffnung 1965 … irgend ein Strang … Wie man dem toten Hasen die Bilder erklärt (Τα εγκαίνια 1965...ένα οποιδήποτε σχοινί...Πώς να εξηγήσετε τις εικόνες στον νεκρό λαγό) | Galerie Schmale, Ντίσελντορφ, 26 Νοεμβρίου 1965 | 06:22 λεπτά | μαυρόασπρη με ήχο | Γερμανία
Μέχρι το τέλος, ο Joseph Beuys ήταν ένας καλλιτέχνης που αντιστεκόταν κοινωνικά και δεν επέτρεψε στον εαυτό του να συμβιβαστεί. Ο λαγός, που μπερδεύει έξυπνα τον αντίπαλό του με το ζιγκ-ζαγκ τρέξιμό του, μπορεί να θεωρηθεί ως εικόνα αυτής της ευκινησίας και του πόθου για ελευθερία. Στα εγκαίνια της έκθεσής του στην Galerie Schmale στο Ντίσελντορφ στις 26 Νοεμβρίου 1965, ο Beuys μπήκε στην έκθεση με ένα νεκρό λαγό, στον οποίο εξήγησε τις εικόνες. Οι επισκέπτες στέκονταν έξω από την κλειστή πόρτα και παρακολουθούσαν από το παράθυρο. Ο Beuys είχε καλύψει το κεφάλι του με μέλι και φύλλα χρυσού και είχε δέσει γύρω από τα παπούτσια του μια σόλα από τσόχα και σίδερο Μόνο όταν τελείωσε η δράση, επετράπηκε στους επισκέπτες να εισέλθουν στην έκθεση. «Ένα νεκρό ζώο διατηρεί ακόμα ισχυρότερες δυνάμεις διαίσθησης», είπε ο Beuys, «από κάποια ανθρώπινα όντα με τον αμείλικτο ορθολογισμό τους».
7000 Eichen (7000 βελανιδιές)| 1982 | 9:23 λεπτά | έγχρωμο | με ήχο | Γερμανία | 21 Ιουνίου 1982 στην εκπομπή «Aspekte Extra. Museum der 100 Tage – documenta 7 in Kassel» im ZDF | Παραγωγή: Δεύτερη Γερμανική Τηλεόραση, Μάινζ
Ο Joseph Beuys θεωρούσε την ανθρώπινη συνύπαρξη ως ένα συνολικό έργο τέχνης (Gesamtkunstwerk): «Κοινωνικό γλυπτό» («Social Sculpture»). Οι 7000 βελανιδιές ήταν ένα τέτοιο κοινωνικό γλυπτό, που πραγματοποιήθηκε έξω από τον συμβατικό χώρο τέχνης. Για την documenta 7 (1982) ο Beuys στοίβασε 7000 στήλες βασάλτης από διαφορετικά λατομεία μπροστά από το Μουσείο Fridericianum. Κάθε στήλη θα έπρεπε να στηθεί μαζί με μια βελανιδιά στο Κάσελ. Ενώ το δέντρο αντιπροσώπευε το οργανικό, αναπτυσσόμενο στοιχείο, οι στήλες βαλσάτης ως άκαμπτο στοιχείο συμβόλιζαν το θάνατο και το χρόνο. Ο Beuys είπε: «Και δεν υπήρχε τίποτα πιο φυσικό από το να κάνουμε κάτι πολύ απλό, δηλαδή να εργαστούμε για την πιο πρωτόγονη οικολογική αναγκαιότητα της διατήρησης του φυσικού θεμελίου.» Το τελευταίο δέντρο φυτεύτηκε μόλις μετά τον θάνατο του Beuys, στα εγκαίνια της documenta 8 στις 12 Ιουνίου 1987.
Πίσω
