İlk uzun metrajlı filmi Sürüklenme (Drift) ile hatırlayabileceğiniz Helena Wittmann, Etten Çiçekler’de yine alışılmış anlatım kalıplarının dışında bir sinemaya davet ediyor bizi. “Marsilya’da bir yelkenli var. Bir kadına ait. Kadın mürettebatıyla o yelkenlide yaşıyor.” “Peki, kim bu kadın?” “Bilmiyorum.” Alıntıladığımız bu diyalog gibi az ve öz konuşma var Wittmann’ın filminde ama bir nevi şiire dönüşen görüntüler sözün yerini alıyor. Alıştığımız şekilde hikâye takip etmenin değil; ses ve görüntülerle bir akıntıya kapılmanın, kendini atmosfere bırakma hâlinin sineması bu. “Film yapmak gündelik hayatta kolaylıkla kaybolup giden, gözden kaçan veya işitilmeyen şeylerin algılanabileceği bir alan yaratmaktır” diyor Helena Wittmann. Etten Çiçekler’de de kara, deniz ve bedenleri izlerken yavaş yavaş ortaya çıkan ana temayı kavrıyoruz: Fransız Yabancı Lejyonu. Başkarakter Ida, mürettebatıyla birlikte, bu anlaşılması zor, gizemli ve tekinsiz askeri yapının izlerini takip ediyor. Konuk oyuncu olarak Denis Lavant’ı gördüğümüzde Wittmann’ın modern sinema tarihinin en özel filmlerinden birine, Claire Denis’nin başyapıtı Beau travail’a gönderme yaptığını algılıyoruz. Fakat bu alışılmış bir gönderme ya da saygı duruşu değil, iki filmi diyaloga sokan bambaşka bir deneyim. Filmdienst’ten bir alıntı yaparsak: “İzlerken üzerine değil, onunla birlikte düşüneceğiniz ve aynı zamanda içinde kaybolacağınız bir film.”
