Η έκθεση συσχετιζόταν με ένα παγκόσμιο κίνημα που αναδεικνύει και αναλύει την πολύτιμη συμβολή γυναικών αρχιτεκτόνων στον τομέα της αρχιτεκτονικής. Στόχος της ήταν να λειτουργήσει ως έναυσμα για διάλογο και παράλληλα ως ευκαιρία για εμπειρογνώμονες στην Κύπρο να συμμετάσχουν σε αυτή τη συζήτηση.
Επιπλέον, η έκθεση αναδείκνυε την αρχιτεκτονική ως μια ποικιλόμορφη πρακτική η οποία έχει θετική επίδραση στην κοινωνία. Περιελάμβανε σχεδιασμένα και υλοποιημένα έργα, δράσεις και προτάσεις από τον ακαδημαϊκό χώρο, καθώς και έργα που αφορούν τον ακτιβισμό, την κοινωνική εμπλοκή και συμμετοχή, τη βιωσιμότητα, την πολεοδομία και τη συντήρηση.
Έγινε συνειδητή προσπάθεια στην επιλογή, ώστε να παρουσιαστούν Κύπριες γυναίκες αρχιτέκτονες από διαφορετικές περιόδους, καθώς και διαφορετικούς κλάδους του επαγγέλματος της αρχιτεκτονικής. Παρόλο που επρόκειτο για την πρώτη έκθεση που επικεντρώνεται σε γυναίκες αρχιτέκτονες της Κύπρου, δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ολοκληρωμένη ή ιστορική παρουσίαση. Τα πορτραίτα παρουσίαζαν άτομα ή συνεργασίες που δραστηριοποιούνται σε κάθε πλευρά της διαχωριστικής γραμμής ή/και που συνεργάζονται στενά πέρα από αυτήν. Η ύπαρξη και μόνο συνεργασιών πέρα από τη διαχωριστική γραμμή αποτελεί πολιτική δήλωση και ένα βήμα προς την οικοδόμηση της ειρήνης. Στην έκθεση παρουσιάστηκε επίσης για πρώτη φορά το έργο της Μάρως Ευθυμιάδη-Ατζίνη, της πρώτης Κύπριας γυναίκας αρχιτέκτονα, η οποία αποφοίτησε το 1960. Αυτή άνοιξε τον δρόμο σε άλλες σύγχρονές της, όπως τις Solmaz Feridun (1961), Ελένη Ρωμανού Δημητριάδου (1969), Ανδρούλα Δημητρίου (1970) και Sevim Altan (1972).
Οι Κύπριες αρχιτέκτονες που παρουσιάστηκαν στην έκθεση είναι οι Μάρω Ευθυμιάδη-Ατζίνη, Meltem Nalbantoğlu, Σεβίνα Φλωρίδου, Μαργαρίτα Δανού, Esra Can Akbil, Münevver Özgür Özersay, Χριστιάνα Ιωάννου, Αθηνά Παπαδοπούλου, İlkay Feridun, Βερόνικα Αντωνίου και Simzer Kaya.
Οι Επιμελήτριες του Κυπριακού Κεφαλαίου
Müge Riza και Τερέζα Τούρβα
