Η λογοτεχνία και το θέατρο αποτελούν σημαντικά μέρη του πολιτιστικού διαλόγου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Το περιβάλλον για το θέατρο, ειδικά για ελεύθερα θέατρα, δεν ήταν μόνο λόγω της κρίσης του Covid 19 δύσκολο. Ειδικά σε αυτές τις εποχές υπάρχει ανάγκη για εναλλακτικούς τρόπους για τους θεατρικούς συγγραφείς να παρουσιάζουν τα έργα τους στους δραματουργούς και στο κοινό.
Σχέδιο
Έχουν οι κοινωνικές αναταραχές, οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές, οι πανδημίες όπως το Covid-19, οι αποτυχίες στο δρόμο προς την ευρωπαϊκή ένταξη, οι περιφερειακές συγκρούσεις και η παρουσία των λαϊκιστικών, εθνικιστικών καθεστώτων αντίκτυπο στο σύγχρονο θέατρο; Πώς προσπαθεί το θέατρο να εξουδετερώσει τις αρνητικές τάσεις και να συμβάλει στη βιώσιμη ανάπτυξη μιας (ευρωπαϊκά προσανατολισμένης) κοινωνίας των πολιτών; Τα θεατρικά έργα φαίνεται να αντιδρούν ταχύτερα, πιο άμεσα και πιο συγκεκριμένα από άλλα λογοτεχνικά είδη σε αναταραχές όλων των ειδών, γεγονός που συνεπώς εγείρει ερωτήματα σχετικά με τα τρέχοντα θέματα και υλικά. Πώς κατασκευάζεται η πλοκή, πώς αναπτύσσονται φιγούρες και μοτίβα, ποια δραματική κορύφωση πρέπει να βλέπει το κοινό; Με ποια επίσημα μέσα έκφρασης δουλεύει το σύγχρονο θέατρο; Ποιες μεταβολές επέρχονται στα μέσα (χρήση βίντεο, ταινιών, κοινωνικών δικτύων); Τι γίνεται με τις διεπιστημονικές προσεγγίσεις, τις σχέσεις των παραστατικών και εικαστικών τεχνών; Το θέατρο θεωρείται ως εκπαιδευτικό ή διαφωτιστικό ίδρυμα;
Συμμετέχουσες χώρες
Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Ελλάδα (Αθήνα / Θεσσαλονίκη), Κροατία, Ρουμανία / Μολδαβία, Σερβία, Κύπρος.
