Berlinale-Blogger 2019
ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ

O blogger της Berlinale Γεράσιμος Μπέκας έχει καθυστερήσει, πεινάει και δεν βρίσκει τίποτα να φάει στο «Γαστρονομικό Σινεμά». Από την άλλη μεριά, έχει την ευκαιρία να δει ένα αριστούργημα. 
 

Γεράσιμου Μπέκα

Θέλω να δω το «Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες» της Μαριάννας Οικονόμου και έχω καθυστερήσει. Δεν ερχόταν το λεωφορείο. Μπαίνω τρέχοντας στο σινεμά, πέφτω πάνω σε μια νεαρή γυναίκα που φοράει ένα κουστούμι αρκούδας και λέει σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο ότι πάντοτε ήθελε να βρεθεί στην αφίσα της Berlinale. Δεν έχω χρόνο να κάνω μια κριτική παρέμβαση, πρέπει να μπω στην αίθουσα, η ταινία έχει ξεκινήσει. Πιάνω την πρώτη κενή θέση που βλέπω και συνειδητοποιώ ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Πού είναι το φαΐ;  
 
Αυτή δεν είναι η κεντρική ιδέα της συγκεκριμένης κατηγορίας; Ότι τρως και βλέπεις ταινίες; Δεν έχω βάλει στο στόμα μου τίποτε άλλο παρά υπερβολικές ποσότητες καφέ και μισή μπανάνα. Πώς ακριβώς θα λειτουργήσει αυτό; Τον Ρίχαρντ Βάγκνερ δεν τον αντέχω ούτε όταν είμαι χορτάτος και ευχαριστημένος. Και τώρα πρέπει να κάθομαι να βλέπω ανθρώπους στη μεγάλη οθόνη την ώρα που τρώνε, ενώ εγώ λιμοκτονώ;
 
Ξαφνικά όμως, βρίσκομαι σε ένα χωριουδάκι στην Καρδίτσα, εκεί όπου η Ελλάδα δεν είναι ο κλασικός ονειρεμένος τόπος των καλοκαιρινών διακοπών, στη σκέψη του οποίου παρηγορούμαστε κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά ένα μέρος όπου τα χωράφια κι οι άνθρωποι φαίνονται πάντα λιγάκι σαν ξεθωριασμένοι. Ανεξαρτήτως εποχής. Εκεί βγαίνουν από τη γη ντομάτες που έχουν τη γεύση πραγματικής ντομάτας. Για ποιο άλλο μέρος μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο;

«When Tomatoes Met Wagner» by Marianna Economou/Alexander and the Aunties Olga, Agathi, Niki, Stavroula, Katina (from left to right ) | Myrto Papadopoulos Σε έναν κόσμο όπου δεν βελτιστοποιείται κάθε διαδικασία και δεν ελέγχεται μέσω Google κάθε δήλωση ως προς την ορθότητά της, τα ξαδέλφια Χρήστος και Αλέξανδρος μπορούν να αναλύουν επί μακρόν το πώς λειτουργεί ο παγκόσμιος χώρος και ο καπιταλισμός και το ποια μουσική προτιμούν να ακούνε οι ντομάτες τους.
 
Οι «θείες» αυτών των αντρών, πέντε ηλικιωμένες κυρίες από το χωριό που αργοπεθαίνει, επεξεργάζονται σε μια αυτοσχέδια βιοτεχνία μέλι και ντομάτες, καλαμπουρίζουν και κουτσομπολεύουν και βάζουν τον Αλέξανδρο να τους αφηγείται ιστορίες, ενώ οι ντομάτες ακούνε μουσική – ευτυχώς όχι μόνο Βάγκνερ, αλλά και  κλαρίνα. Η ηπειρώτικη καρδιά μου χαίρεται.
 
Οι εικόνες είναι ήρεμες, ακριβείς αλλά και ανεπιτήδευτες. Οι πρωταγωνιστές έχουν σκηνοθετηθεί με τόση αγάπη, που νομίζω ότι τους γνωρίζω χρόνια. Πρόκειται για μια ταινία που πραγματεύεται την ίδια την αφήγηση ιστοριών σε πολλά επίπεδα και παράλληλα διηγείται μια συγκινητική ιστορία.
 

Η ομάδα ξεκινά για τις Βρυξέλλες. για να δει τι συμβαίνει με τα πακέτα που στέλνει εκεί. Στις Βρυξέλλες, ένας μεγαλέμπορας εκπλήσσεται με το πόσο πολλές ντομάτες χωράνε σε ένα μικρό βάζο. Κι εγώ εκπλήσσομαι με το πόση ανθρωπιά χωράει μέσα σε μία ταινία. Μπράβο, Μαριάννα.