Berlinale-Blogger 2019
ΛΙΑΚΑΔΑ ΚΑΙ «SO LONG, MY SON»

Ο blogger της Berlinale Γεράσιμος Μπέκας γράφει για τον Wang Xiaoshuai και αιφνιδιάζεται από μια δυσάρεστη είδηση. 

Γεράσιμου Μπέκα

Χάλασε ο κόσμος ‒ στο Βερολίνο, εννοώ. Λιακάδα και 14 βαθμοί Κελσίου μες στο Φλεβάρη. Φυσικά δεν έχω μαζί μου γυαλιά ηλίου. Ύστερα, υπάρχουν απεργίες. Στο Βερολίνο! Πρώτα απεργούν οι δάσκαλοι, οι πυροσβέστες και οι αστυνομικοί, έπειτα οι βερολινέζικες υπηρεσίες μεταφορών. Ο κόσμος μετακινείται με τα πόδια ή με ποδήλατο, ταξί δεν βρίσκεις, χώρια που είναι ακριβό.

Ο XIAOSHUAI KAI H ΑΡΚΤΟΣ

Το κατάλαβα το κόλπο: Αυτή την εβδομάδα ο καιρός και οι Βερολινέζοι κάνουν ό,τι κανονικά δεν θα έκαναν ποτέ. Ωραία λοιπόν, σκέφτηκα, θα τους μιμηθώ. Έτσι, πήγα να δω μια τρίωρη ταινία σε μανδαρίνικα κινέζικα. Ένα οικογενειακό δράμα.
«Di jiu tian chang | So Long, My Son» λέγεται η συμμετοχή του Wang Xiaoshuai στο διαγωνιστικό τμήμα. Ο σκηνοθέτης δεν είναι άγνωστος στην Berlinale. Δύο φορές κιόλας γύρισε σπίτι του με την Αργυρή Άρκτο. Ορισμένοι υποθέτουν ότι αυτή τη φορά θα καταφέρει να κερδίσει τη Χρυσή Άρκτο, εγώ όμως ξέρω πολύ καλά το εξής: Ποτέ ως τώρα δεν κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο μια ταινία που είδα εγώ κατά τη διάρκεια της Berlinale. Συγγνώμη, κύριε Xiaoshuai.

ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η ταινία θα άξιζε μερικά βραβεία. Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί, μια συγκινητική ιστορία και η διεισδυτική ματιά στον τρόπο με τον οποίο επιδρά στην ιδιωτική ζωή η πολιτική του ενός παιδιού φροντίζουν ώστε οι τρεις ώρες να περάσουν γρήγορα. Η ταινία μεταπηδά από το ένα χρονικό επίπεδο στο άλλο και ξετυλίγει μια σύνθετη τραγωδία. Επιτυγχάνει δε μια καλή ισορροπία γιατί δεν χάνεται σε υπερβολικές εξηγήσεις για τα χρονικά επίπεδα, τα οποία συνάγονται από τα συμφραζόμενα. Η απώλεια του παιδιού της οικογένειας είναι το μεγάλο, κεντρικό θέμα και γύρω από αυτό αναδύονται ερωτήματα περί της συμβίωσης στο πλαίσιο της οικογένειας και της κοινωνίας. Μια ταινία που έκανε πιο οικεία τη ζωή στην Κίνα των ριζικών αλλαγών.
 
Ενώ γράφω, «σκάει» μια είδηση. Πέθανε ο Bruno Ganz. Ένας Έλληνας λιγότερος σε αυτό τον κόσμο, σκέφτομαι. Από τότε που τον είδα στο «Αιωνιότητα και μια μέρα» του Αγγελόπουλου, νόμιζα ότι τον γνώριζα προσωπικά. Είναι ένας από εκείνους τους «Έλληνες» που άργησαν να πάρουν το χρίσμα του «Έλληνα», όπως ο Anthony Quinn, όμως τότε ενσάρκωσαν τόσο καλά το ρόλο τους που δεν τον αποτίναξαν πια ποτέ από πάνω τους. Καλό ταξίδι!