|
19:00
Η πολιτιστική κληρονομιά υπό διαπραγμάτευση
Προβολές, συζήτηση στρογγυλής τραπέζης|Heritage in Focus #4
- Γλώσσα Αγγλικά με ταυτόχρονη διερμηνεία
- Τιμή Είσοδος ελεύθερη
- Μέρος της σειράς: HERITAGE IN FOCUS
19:00
Προβολές
Parthenon Rising (II), Βασίλης Μπαλάσκας (Bill Balaskas), 2011, 2΄45΄΄
Ακρόπολις, Εύα Στεφανή, 2001, 25΄
Q&A: Εύα Στεφανή
20:00
Κεντρική ομιλία: Sebastian Conrad
Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης:
Ήρα Καλιαμπέτσου, Χρήστος Χρυσόπουλος, Sebastian Conrad, Golda Ha-Eiros
Συντονισμός: Σοφία Χανδακά
Το θέμα της επιστροφής των «πολιτιστικών περιουσιακών στοιχείων» συζητιέται πολύ εδώ και κάποια χρόνια – συζητιέται δε ευρέως και όχι μόνο από ειδικούς και επαγγελματίες στον χώρο των μουσείων. Κι αυτό γιατί από το ερώτημα του ποιος κατέχει, εκθέτει και αξιοποιεί την πολιτιστική κληρονομιά κρίνονται ζητήματα πολιτιστικής ερμηνευτικής κυριαρχίας, εθνικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων – πολιτικής εξουσίας, εν τέλει.
Τα τελευταία χρόνια, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του διαλόγου αυτού ήταν συχνά ο «παγκόσμιος νότος». Η επιστροφή των χάλκινων του Μπενίν από το Εθνολογικό Μουσείο του Βερολίνου στη Νιγηρία, για παράδειγμα, έγινε πρωτοσέλιδο στον διεθνή Τύπο – μεταξύ άλλων επειδή στα αντικείμενα αυτά αντικατοπτρίζονται οι επί μακρόν παραγνωρισμένες δομές βίας της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Η ελληνική αξίωση επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα (που είναι γνωστά και ως «Ελγίνεια μάρμαρα») έναντι του Βρετανικού Μουσείου δείχνει, ωστόσο, ότι τα κλεμμένα πολιτισμικά αγαθά μπορεί να προκαλέσουν αντιπαραθέσεις και εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι ενώ αυτό το επί πολλά έτη επίμαχο θέμα κέρδισε σε βαρύτητα, δημοσιότητα και προβολή από τα μέσα ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, στη Γερμανία για πολύ καιρό δεν δόθηκε προσοχή στις ιστορίες για αρχαία πολιτισμικά αγαθά αμφίβολης προέλευσης.
Σε ποιο σημείο βρίσκεται ο διάλογος για την πολιτιστική κληρονομιά αυτή τη στιγμή; Ποια η σχέση μεταξύ των αιτημάτων επιστροφής και των ζητημάτων εθνικής ταυτότητας (ή εθνικών ταυτοτήτων); Πρέπει τα μουσεία αρχαιοτήτων να στραφούν στα ίδια κρίσιμα ερωτήματα που τίθενται πλέον στις εθνολογικές συλλογές; Και μπορεί η συζήτηση για τα κλεμμένα από αποικιοκράτες πολιτιστικά αγαθά του παγκόσμιου νότου να αποβεί γόνιμη και για την άλλη συζήτηση, εκείνη γύρω από την επιστροφή αρχαιοτήτων;
Η τέταρτη –και τελευταία– έκδοση της σειράς Heritage in Focus εστιάζει στην πολιτιστική κληρονομιά. Μετά την άυλη κληρονομιά, την αρχιτεκτονική κληρονομιά και τη φυσική κληρονομιά, ήρθε η ώρα να μας απασχολήσουν τα χειροπιαστά, τα καθαυτά «αντικείμενα». Μέσα από εικαστικά έργα, ταινίες και συζητήσεις, κατά τη διάρκεια της βραδιάς θα φωτίσουμε ποικίλες πτυχές του θέματος. Ο ιστορικός Sebastian Conrad από το Βερολίνο θα μας δείξει με βάση την περίπτωση της αιγυπτιακής προέλευσης προτομής της Νεφερτίτης, πώς μια κλεμμένη αρχαιότητα μπορεί να γίνει ένα παγκοσμίως εμβληματικό έκθεμα και ταυτόχρονα να αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα στον διάλογο περί κλοπής πολιτιστικών αγαθών. Ειδικοί από την Ελλάδα, τη Ναμίμπια και τη Γερμανία θα συζητήσουν την αναγκαιότητα αλλά και τα όρια της επιστροφής αντικειμένων πολιτιστικής κληρονομιάς. Δύο βίντεο έργα θέτουν κρίσιμα ερωτήματα για τον συμβολισμό και την υπερεκμετάλλευση της Ακρόπολης: Ο Βασίλης Μπαλάσκας (Bill Balaskas) πραγματεύεται στο εικαστικό του βίντεο Parthenon Rising (II) την τουριστικοποίηση του μνημείου που αποτελεί ένα πολιτιστικό σήμα κατατεθέν, ενώ η Εύα Στεφανή εξετάζει στο έργο Ακρόπολις τη σημασία του ελληνικού εθνικού συμβόλου για τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης.
Η βραδιά θα κλείσει με μουσική και ποτό.
Το έργο λειτουργεί ως ένα οπτικό κρεσέντο – κινείται δηλαδή από το απόλυτο σκοτάδι και τη «σύγχυση» στο απόλυτο φως και τη «διαύγεια». Το πρωτότυπο υλικό, το οποίο έχει υποστεί επεξεργασία στο βίντεο, τραβήχτηκε τη μία και μοναδική νύχτα του χρόνου κατά την οποία η Ακρόπολη είναι ανοιχτή στο κοινό. Χιλιάδες κάτοικοι της πόλης και τουρίστες ανεβαίνουν τον αρχαίο λόφο εκείνη τη μέρα για να απαθανατίσουν με τις φωτογραφικές μηχανές τους όψεις του μνημείου. Όλα τα φώτα είναι σβηστά, κι έτσι όλα τα αρχαία κτίσματα, συμπεριλαμβανομένου του Παρθενώνα, μπορεί να τα δει κανείς καθαρά μόνο τις στιγμές που φωτίζονται από τα φλας των φωτογραφικών μηχανών. Πρόκειται για ένα θέαμα που αναδεικνύει μια πτυχή του μνημείου πολύ διαφορετική από τη γνωστή και οικεία σε όλους μας εικόνα του εμβληματικού μνημείου.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ότι ταυτοχρόνως πρόκειται για ένα θέαμα που αποκαλύπτει επίσης πολλά για το ετερόκλητο πλήθος από κάθε γωνιά της Γης το οποίο στέκεται μπροστά στον αρχαίο ναό, προσπαθώντας να απαθανατίσει την εικόνα του και ίσως, μαζί με αυτήν, ένα κομμάτι του μύθου του. Παρ’ όλα αυτά, υπό τις συνθήκες της διαρκούς κρίσης και της θεαματοποίησης, μπορεί αυτός ο μύθος να παραμείνει το προϊόν ενός «βαθιού» και «αληθινού» συμβόλου; Μπορεί ο Παρθενώνας να είναι κάτι παραπάνω από μια επιφάνεια απλώς, η οποία περιμένει να φωτογραφηθεί και να «πουληθεί»; Μπορεί να διαφύγει τον κίνδυνο να γίνει το αρχιτεκτονικό ανάλογο ενός χολιγουντιανού σταρ που στέκεται στο κόκκινο χαλί; Η αντιφατική φύση των εικόνων του βίντεο, που είναι όμορφες και βίαιες την ίδια στιγμή, μπορεί να συμπυκνώνει και να αντανακλά τις αντιφάσεις που βιώνει μια ολόκληρη χώρα στην ψυχή της και, ίσως, τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν ένα ολόκληρο κοινωνικό και πολιτιστικό παράδειγμα.
Συνθέτοντας Super 8 found footage με ετερόκλητο αρχειακό υλικό –ιστορικά πλάνα από κρατικές τελετές και επίσημους εορτασμούς στους πρόποδες του ιερού βράχου, φθαρμένες εικόνες από πορνοταινίες της δεκαετίας του 1960, αλλά και επίκαιρα, δελτία ειδήσεων, ιατρικά φιλμ, ηχογραφήσεις πεδίου, ραδιοφωνικά αποσπάσματα, αστικές μελωδίες ή ακόμη και την ηχογράφηση του εθνικού ύμνου– μαζί με μια εξομολογητική αφήγηση πρώτου προσώπου, η Στεφανή δημιουργεί ένα ανατρεπτικό κολάζ που φωτίζει πώς η Ιστορία, η ταυτότητα και η επιθυμία συνυφαίνονται στον τρόπο που βλέπουμε και θυμόμαστε. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει πώς τόσο ο ναός όσο και το γυναικείο σώμα έχουν αξιοποιηθεί για πολιτικούς, οικονομικούς και προπαγανδιστικούς σκοπούς. Η Στεφανή παρεμβαίνει στο ίδιο το φιλμ –το χρωματίζει, το καίει, το κόβει– επιθυμώντας ίσως να τονίσει τη φθορά της ύλης και την εύθραυστη φύση της μνήμης, αλλά και τα σωματικά ίχνη του χρόνου.
Μια συνεργασία ανάμεσα στο Goethe-Institut και το Humboldt Forum.
Οπτική ταυτότητα: Thinking
Προβολές
Parthenon Rising (II), Βασίλης Μπαλάσκας (Bill Balaskas), 2011, 2΄45΄΄
Ακρόπολις, Εύα Στεφανή, 2001, 25΄
Q&A: Εύα Στεφανή
20:00
Κεντρική ομιλία: Sebastian Conrad
Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης:
Ήρα Καλιαμπέτσου, Χρήστος Χρυσόπουλος, Sebastian Conrad, Golda Ha-Eiros
Συντονισμός: Σοφία Χανδακά
Τα τελευταία χρόνια, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του διαλόγου αυτού ήταν συχνά ο «παγκόσμιος νότος». Η επιστροφή των χάλκινων του Μπενίν από το Εθνολογικό Μουσείο του Βερολίνου στη Νιγηρία, για παράδειγμα, έγινε πρωτοσέλιδο στον διεθνή Τύπο – μεταξύ άλλων επειδή στα αντικείμενα αυτά αντικατοπτρίζονται οι επί μακρόν παραγνωρισμένες δομές βίας της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Η ελληνική αξίωση επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα (που είναι γνωστά και ως «Ελγίνεια μάρμαρα») έναντι του Βρετανικού Μουσείου δείχνει, ωστόσο, ότι τα κλεμμένα πολιτισμικά αγαθά μπορεί να προκαλέσουν αντιπαραθέσεις και εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι ενώ αυτό το επί πολλά έτη επίμαχο θέμα κέρδισε σε βαρύτητα, δημοσιότητα και προβολή από τα μέσα ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, στη Γερμανία για πολύ καιρό δεν δόθηκε προσοχή στις ιστορίες για αρχαία πολιτισμικά αγαθά αμφίβολης προέλευσης.
Σε ποιο σημείο βρίσκεται ο διάλογος για την πολιτιστική κληρονομιά αυτή τη στιγμή; Ποια η σχέση μεταξύ των αιτημάτων επιστροφής και των ζητημάτων εθνικής ταυτότητας (ή εθνικών ταυτοτήτων); Πρέπει τα μουσεία αρχαιοτήτων να στραφούν στα ίδια κρίσιμα ερωτήματα που τίθενται πλέον στις εθνολογικές συλλογές; Και μπορεί η συζήτηση για τα κλεμμένα από αποικιοκράτες πολιτιστικά αγαθά του παγκόσμιου νότου να αποβεί γόνιμη και για την άλλη συζήτηση, εκείνη γύρω από την επιστροφή αρχαιοτήτων;
Η τέταρτη –και τελευταία– έκδοση της σειράς Heritage in Focus εστιάζει στην πολιτιστική κληρονομιά. Μετά την άυλη κληρονομιά, την αρχιτεκτονική κληρονομιά και τη φυσική κληρονομιά, ήρθε η ώρα να μας απασχολήσουν τα χειροπιαστά, τα καθαυτά «αντικείμενα». Μέσα από εικαστικά έργα, ταινίες και συζητήσεις, κατά τη διάρκεια της βραδιάς θα φωτίσουμε ποικίλες πτυχές του θέματος. Ο ιστορικός Sebastian Conrad από το Βερολίνο θα μας δείξει με βάση την περίπτωση της αιγυπτιακής προέλευσης προτομής της Νεφερτίτης, πώς μια κλεμμένη αρχαιότητα μπορεί να γίνει ένα παγκοσμίως εμβληματικό έκθεμα και ταυτόχρονα να αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα στον διάλογο περί κλοπής πολιτιστικών αγαθών. Ειδικοί από την Ελλάδα, τη Ναμίμπια και τη Γερμανία θα συζητήσουν την αναγκαιότητα αλλά και τα όρια της επιστροφής αντικειμένων πολιτιστικής κληρονομιάς. Δύο βίντεο έργα θέτουν κρίσιμα ερωτήματα για τον συμβολισμό και την υπερεκμετάλλευση της Ακρόπολης: Ο Βασίλης Μπαλάσκας (Bill Balaskas) πραγματεύεται στο εικαστικό του βίντεο Parthenon Rising (II) την τουριστικοποίηση του μνημείου που αποτελεί ένα πολιτιστικό σήμα κατατεθέν, ενώ η Εύα Στεφανή εξετάζει στο έργο Ακρόπολις τη σημασία του ελληνικού εθνικού συμβόλου για τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης.
Η βραδιά θα κλείσει με μουσική και ποτό.
PARTHENON RISING II
Δύο αιώνες πριν, και συγκεκριμένα τις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης, ο Άγγλος ποιητής Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ δήλωνε: «Είμαστε όλοι Έλληνες. Οι νόμοι μας, η λογοτεχνία μας, η θρησκεία μας, οι τέχνες μας έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα». Στον απόηχο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, ωστόσο, το διεθνές κλίμα ήταν πολύ διαφορετικό. Καθώς πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη υπαινίσσονταν ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να πουλήσει κάποια από τα πιο διάσημα νησιά της, ή ακόμα και τον Παρθενώνα, προκειμένου να ξεπληρώσει τα χρέη της, έγινε φανερό ότι η φύση της οικονομικής κρίσης ήταν τέτοια ώστε αμφισβητήθηκαν (ακόμη και εντελώς θεωρητικά, εν είδει νύξεων και υπαινιγμών) θεμελιώδη στοιχεία της πολιτιστικής ταυτότητας του δυτικού κόσμου. Αυτή η βαθύτερη πολιτιστική κρίση βρίσκεται στη βάση του Parthenon Rising.Το έργο λειτουργεί ως ένα οπτικό κρεσέντο – κινείται δηλαδή από το απόλυτο σκοτάδι και τη «σύγχυση» στο απόλυτο φως και τη «διαύγεια». Το πρωτότυπο υλικό, το οποίο έχει υποστεί επεξεργασία στο βίντεο, τραβήχτηκε τη μία και μοναδική νύχτα του χρόνου κατά την οποία η Ακρόπολη είναι ανοιχτή στο κοινό. Χιλιάδες κάτοικοι της πόλης και τουρίστες ανεβαίνουν τον αρχαίο λόφο εκείνη τη μέρα για να απαθανατίσουν με τις φωτογραφικές μηχανές τους όψεις του μνημείου. Όλα τα φώτα είναι σβηστά, κι έτσι όλα τα αρχαία κτίσματα, συμπεριλαμβανομένου του Παρθενώνα, μπορεί να τα δει κανείς καθαρά μόνο τις στιγμές που φωτίζονται από τα φλας των φωτογραφικών μηχανών. Πρόκειται για ένα θέαμα που αναδεικνύει μια πτυχή του μνημείου πολύ διαφορετική από τη γνωστή και οικεία σε όλους μας εικόνα του εμβληματικού μνημείου.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ότι ταυτοχρόνως πρόκειται για ένα θέαμα που αποκαλύπτει επίσης πολλά για το ετερόκλητο πλήθος από κάθε γωνιά της Γης το οποίο στέκεται μπροστά στον αρχαίο ναό, προσπαθώντας να απαθανατίσει την εικόνα του και ίσως, μαζί με αυτήν, ένα κομμάτι του μύθου του. Παρ’ όλα αυτά, υπό τις συνθήκες της διαρκούς κρίσης και της θεαματοποίησης, μπορεί αυτός ο μύθος να παραμείνει το προϊόν ενός «βαθιού» και «αληθινού» συμβόλου; Μπορεί ο Παρθενώνας να είναι κάτι παραπάνω από μια επιφάνεια απλώς, η οποία περιμένει να φωτογραφηθεί και να «πουληθεί»; Μπορεί να διαφύγει τον κίνδυνο να γίνει το αρχιτεκτονικό ανάλογο ενός χολιγουντιανού σταρ που στέκεται στο κόκκινο χαλί; Η αντιφατική φύση των εικόνων του βίντεο, που είναι όμορφες και βίαιες την ίδια στιγμή, μπορεί να συμπυκνώνει και να αντανακλά τις αντιφάσεις που βιώνει μια ολόκληρη χώρα στην ψυχή της και, ίσως, τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν ένα ολόκληρο κοινωνικό και πολιτιστικό παράδειγμα.
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ
H Ακρόπολις της Εύας Στεφανή είναι ένα ποιητικό, στοχαστικό φιλμ που διερευνά τη σημασία του εθνικού συμβόλου της Ελλάδας –της Ακρόπολης– στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης. Μέσα από µια φεµινιστική µατιά, το έργο επιχειρεί έναν παραλληλισμό ανάμεσα στο πιο εμβληματικό ελληνικό μνημείο –τον Παρθενώνα (τον «ναό των παρθένων», όπως είναι το αρχαίο όνομα του μνημείου)– και το γυναικείο σώμα, ενώ μας προτρέπει να αναστοχαστούμε τις καθιερωμένες αντιλήψεις για την ελληνικότητα και τη θηλυκότητα, αμφισβητώντας τις ιδεολογίες που πλαισιώνουν τα εθνικά σύμβολα.Συνθέτοντας Super 8 found footage με ετερόκλητο αρχειακό υλικό –ιστορικά πλάνα από κρατικές τελετές και επίσημους εορτασμούς στους πρόποδες του ιερού βράχου, φθαρμένες εικόνες από πορνοταινίες της δεκαετίας του 1960, αλλά και επίκαιρα, δελτία ειδήσεων, ιατρικά φιλμ, ηχογραφήσεις πεδίου, ραδιοφωνικά αποσπάσματα, αστικές μελωδίες ή ακόμη και την ηχογράφηση του εθνικού ύμνου– μαζί με μια εξομολογητική αφήγηση πρώτου προσώπου, η Στεφανή δημιουργεί ένα ανατρεπτικό κολάζ που φωτίζει πώς η Ιστορία, η ταυτότητα και η επιθυμία συνυφαίνονται στον τρόπο που βλέπουμε και θυμόμαστε. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει πώς τόσο ο ναός όσο και το γυναικείο σώμα έχουν αξιοποιηθεί για πολιτικούς, οικονομικούς και προπαγανδιστικούς σκοπούς. Η Στεφανή παρεμβαίνει στο ίδιο το φιλμ –το χρωματίζει, το καίει, το κόβει– επιθυμώντας ίσως να τονίσει τη φθορά της ύλης και την εύθραυστη φύση της μνήμης, αλλά και τα σωματικά ίχνη του χρόνου.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ (BILL BALASKAS)
Ο Βασίλης Μπαλάσκας (Bill Balaskas) είναι καλλιτέχνης, θεωρητικός και ακαδημαϊκός, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Η πρακτική του διερευνά κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά συστήματα μέσα από το πρίσμα των σύγχρονων ουτοπιών και δυστοπιών. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε όλο τον κόσμο, μεταξύ άλλων, στo Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης (MACBA Museu d'Art Contemporani de Barcelona), στο κέντρο Καλών Τεχνών BOZAR των Βρυξελλών, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) της Αθήνας, στο κέντρο σύγχρονης τέχνης CA2M Centro de Arte Dos de Mayo της Μαδρίτης, στο πολιτιστικό κέντρο Le CENTQUATRE του Παρισιού, στο φεστιβάλ Transmediale του Βερολίνου, στην Γκαλερί John Hansard του Σαουθάμπτον, στο κέντρο τεχνών TENT του Ρότερνταμ, στο μουσείο Les Abattoirs της Τουλούζης, στην Γκαλερί Talbot Rice του Εδιμβούργου, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ARTIUM της πόλης Βιτόρια-Γκαστέις, στη Whitstable Biennale, στη δημοτική πινακοθήκη Almeida Garret του Πόρτο και στο Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (British Film Institute) του Λονδίνου. Από το 2012 ως το 2020 ήταν επιμελητής έκδοσης του Leonardo Electronic Almanac (MIT Press) και το 2020 επιμελήθηκε τη σειρά «Architectures of Education» του e-flux Architecture. Δοκίμια και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στα: Journal of Visual Culture, Third Text, OnCurating, Revista Arta, Times Higher Education, Espace Art Actuel κ.α. Έχει επιμεληθεί τα βιβλία Fabricating Publics: The Dissemination of Culture in the Post-truth Era (Open Humanities Press, 2021) και Institution as Praxis: New Curatorial Directions for Collaborative Research (Sternberg Press, 2020). Είναι Διευθυντής του Τμήματος Έρευνας, Επιχειρηματικότητας και Καινοτομίας της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Κίνγκστον, όπου το 2022 ίδρυσε το Κέντρο Πρακτικής Έρευνας στις Τέχνες (Centre for Practice Research in the Arts, CePRA). Εκπροσωπείται από την Γκαλερί Καλφαγιάν, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.ΕΥΑ ΣΤΕΦΑΝΗ
Η Εύα Στεφανή γεννήθηκε στις ΗΠΑ και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πεδίο της Κινηματογραφικής Θεωρίας και Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU). Έχει κάνει επίσης σπουδές στον κινηματογράφο –με έμφαση στο ντοκιμαντέρ– στη Σχολή VARAN στο Παρίσι και στο National Film & TV School στη Βρετανία. Η διδακτορική της διατριβή αφορά στις αναπαραστάσεις της Ελλάδας στον εθνογραφικό κινηματογράφο (Πάντειο, 1997). Έχει σκηνοθετήσει πάνω από 30 ταινίες, που κινούνται μεταξύ εθνογραφικού και πειραματικού κινηματογράφου. Μεταξύ αυτών οι ταινίες: Γράμματα από το Άλμπατρος (1996), Συγκάτοικοι (1999), Ακρόπολις (2001), Το κουτί (2004), Αθήναι (2007), Τι ώρα είναι; (2007), Λουόμενοι (2008), Χειρόγραφο (2017), Μέρες και νύχτες της Δήμητρας Κ. (2021). Το έργο της έχει αποσπάσει πολλές διεθνείς διακρίσεις (Oberhausen, Cinéma du Réel, Fipresci, κ.ά.) και έχει προβληθεί σε σειρά κινηματογραφικών φεστιβάλ, όπως τα Internationale Kurzfilmtage Oberhausen και L'Europe autour de l'Europe (FEAE). Αφιερώματα στο έργο της έχουν οργανωθεί και παρουσιαστεί στο New York University και στο Πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη. Από το 2000 και μετά έχει συμμετάσχει σε μεγάλες διεθνείς εικαστικές διοργανώσεις, όπως η documenta 14. Το 2019 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 58η Μπιενάλε της Βενετίας από κοινού με τους Ζάφο Ξαγοράρη και Πάνο Χαραλάμπους. Διδάσκει κινηματογράφο στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), ενώ η τελευταία της ταινία, ένα ντοκιμαντέρ για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, έχει τίτλο Η καρδιά του ταύρου.Μια συνεργασία ανάμεσα στο Goethe-Institut και το Humboldt Forum.
Οπτική ταυτότητα: Thinking