Performance - Συναυλία Hello to Emptiness

Όλες αυτές οι απώλειες είναι αξιοθρήνητες, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για ζωές άξιες να αναγνωριστούν, ίσες σε αξία με κάθε άλλη ζωή, μια αξία ανυπολόγιστη. (Judith Butler, Το πένθος είναι πράξη πολιτική, 2020)

Σε μια εποχή κανονικοποίησης της απώλειας και του κενού που αυτή αφήνει, η περφόρμανς HELLO TO EMPTINESS εξερευνά διαπολιτισμικούς τρόπους διαχείρισης του πένθους και τολμά να οραματιστεί ένα πιο γειωμένο και ανθρώπινο μέλλον. Η νέα αυτή διακαλλιτεχνική περφόρμανς – συναυλία έρχεται σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για δύο μοναδικές παραστάσεις στις 16 και 17 Απριλίου 2022. Με αφετηρία τα ελληνικά παραδοσιακά μοιρολόγια, το έργο Hello to Emptiness εξερευνά διαπολιτισμικούς τρόπους διαχείρισης του πένθους, λειτουργεί σαν ηχώ και τολμά να οραματιστεί ένα πιο γειωμένο και ανθρώπινο μέλλον, κάνοντας τα δάκρυα να χορεύουν.

Το Hello to Emptiness παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία, σκηνικό και κείμενο της καλλιτεχνικής διευθύντριας της ομάδας MOUVOIR Στέφανι Τηρς, μουσική των Μάρθας Μαυροειδή και Μαριάνας Σαντόφσκα (την οποία οι ανατολικοευρωπαίοι κριτικοί αποκαλούν «Ουκρανή Μπιορκ») και με τη συμμετοχή μουσικών και χορευτών από την Ισπανία και την Γαλλία, καθώς και της Χορωδίας 65+ των Εκπαιδευτικών & Κοινωνικών Δράσεων της ΕΛΣ.

Παράλληλα με τη σκηνική παρουσίαση του έργου, δημιουργήθηκε και η βίντεο-εγκατάσταση «Voices of Laments», όπου μέσα από την παράδοση του θρηνητικού άσματος συνδέεται οπτικοακουστικό υλικό τεκμηρίωσης από διάφορες περιοχές (Ελλάδα, Κορέα και Κένυα). Τη βίντεο-εγκατάσταση  μπορείτε να επισκεφθείτε από τις 12 έως και τις 20 Απριλίου στο Goethe-Institut Athen.

Πώς αντιμετωπίζουμε το κενό που δημιουργείται όταν οι συνάνθρωποί μας, τα τοπία, τα είδη των φυτών και των ζώων και οι πληθυσμοί εξαφανίζονται ή πεθαίνουν; Πώς κοιτάζουμε, πώς αισθανόμαστε και πώς αντικατοπτρίζουμε τον χώρο που απομένει; Με τι τρόπο αντηχεί η τρύπα που αφήνει η απώλεια μέσα μας; Οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες δεν προσφέρουν παρά ελάχιστο χώρο και χρόνο στις εμπειρίες του θανάτου και του πένθους.  
Μαζί με έναν ασυνήθιστης σύνθεσης θίασο, που αποτελείται από την Ελληνίδα μουσικό και τραγουδίστρια Μάρθα Μαυροειδή, την Ουκρανή τραγουδίστρια και μουσικό Mariana Sadovska, τον Ισπανό χορευτή και κόντρα τενόρο Juan Kruz Diaz de Garaio Esnaola, τον Γάλλο χορευτή και κόντρα τενόρο Julien Ferranti και τη Γαλλίδα χορεύτρια, τραγουδίστρια και μουσικό Manon Parent, καθώς και τη δραματουργό Σταυρούλα Παναγιωτάκη, η ομάδα αναζητά τη χαμένη γνώση των τελετουργικών του πένθους. Ένας τοπικός «χορός των γερόντων» υποστηρίζει, σχολιάζει ή διαστρεβλώνει τα τραγούδια και τις εικόνες, συνδέει το σκοτάδι με το φως, την ελαφρότητα με το αστείο. Η γνώση διαφόρων πολιτισμικών τεχνικών των προσκεκλημένων καλλιτεχνών και καλλιτέχνιδων όπως και των συνδεόμενων «δορυφόρων» ενσωματώνεται σε άσματα και τελετουργικά από την Ελλάδα, την Ουκρανία, την Κορέα, την Κένυα και πολλές άλλες χώρες, σε μια βραδιά που ανιχνεύει την προσωπική πτυχή αλλά και τα στοιχεία που ενώνουν μια κοινότητα ανθρώπων στους θρήνους αυτούς και μετατρέπουν τα δάκρυα σε χορό.

Η Μάρθα Μαυροειδή σημειώνει: «Η ιδέα της “απώλειας” σχετίζεται στενά με την ιδέα του “χρόνου”. Ο χαμός ενός προσώπου, ενός τοπίου ή ενός είδους είναι μια σοκαριστική στιγμή συνειδητοποίησης του περάσματος του χρόνου. Η τέχνη έχει τη δύναμη να διαμεσολαβεί τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα, τις απορίες όπως “τι είναι ο χρόνος”, δίνοντας νόημα στο ερώτημα το ίδιο. Η μουσική, ως τέχνη του χρόνου, ανασκευάζει το βίωμα του χρόνου για τον άνθρωπο. Προσφέρει μια ηχητική απάντηση στα αινιγματικά ερωτήματα, δίνοντας έτσι νέο νόημα στο αίσθημα της απώλειας. Οι φωνές μας είναι μαρτυρία της παρουσίας μας στο εδώ και το τώρα. Φέρουν όμως, ταυτόχρονα, το βάρος της μνήμης, όλων όσων έχουν βιωθεί. Ξετυλίγοντας το νήμα των παραδοσιακών φωνητικών εκφράσεων του πένθους, θα επιχειρήσουμε να διεισδύσουμε στην ουσία της ανθρώπινης έκφρασης».