festiwal filmowy HER Docs Film Festival

Zapraszamy na HER Docs Film Festival – festiwal poświęcony twórczości filmowej kobiet. Druga edycja festiwalu odbędzie się 22-28 października 2021 roku w warszawskich kinach Kinoteka, Muranów i Elektronik oraz równolegle w dniach 22-31 października online na platformie VOD Onestage.pl. 

W programie 2. HER Docs Film Festival znajdzie się ponad 100 polskich i zagranicznych filmów dokumentalnych, animacji i prac wideo, prezentowanych w sekcjach tematycznych (m.in. Sztuka, Ciało, HERstorie, Lepsze jutro?, Nowe twarze) oraz przeszło 20 wydarzeń towarzyszących, w tym spotkania z twórczyniami filmów, rozmowy z zaproszonymi gościniami i gośćmi, warsztaty dla dokumentalistek i impreza muzyczno-performatywna. 
Wiele filmów prezentowanych podczas drugiej edycji HER Docs Film Festival będzie pokazywana w Polsce po raz pierwszy.

W programie znajdą się m.in: „Dwie minuty do północy” Yael Bartany, „Historia jednego castingu”  Alison Kuhn, „Witamy na stażu” Nathalie Berger oraz Leo Davida Hyde’a, „Czułe wojowniczki” Mariji Stonyté, „Córka mułły” Mahdieh Mirhabibi i Hassana Solhjou, „Modlitwy Delphine” Rosine Mbakam, „(Nie)matka” Andrei Testy, „Curve. Magazyn, który wyprzedził czas” Jen Rainin i Rivkah Beth Medow, „Bezpaństwo” Michèle Stephenson oraz „Walchensee Forever” Janny Ji Wonders. 

W programie festiwalu znajdą się również towarzyszące projekcjom spotkania i rozmowy. Zaproszone gościnie i goście będą dyskutować m.in. o pionierkach światowej i polskiej muzyki elektronicznej, zagrożeniach wolności i niezależności mediów w Polsce, sytuacji kobiet w armii, nadużyciach i przemocy w polskiej branży filmowej oraz kobiecej seksualności.

Projekt współfinansuje m. st. Warszawa.

W programie:

Hilma af Klint. Kadr z filmu Hilma af Klint (1862-1944) była szwedzką malarką, wyprzedzającą Kandinsky’ego pionierką abstrakcjonizmu, skazaną na dekady niebytu i kurzu. Film zagłębia się w archiwa – w tym stosy notatników, które pozostawiła po sobie malarka – by zrekonstruować jej drogę artystyczną, od wczesnego zainteresowania botaniką, matematyką, astronomią i nawigacją (była córką kapitana), przez studia w Akademii Sztuk Pięknych i tradycyjną karierę ilustratorki i portrecistki, po fascynację spirytualizmem w artystycznych kręgach Sztokholmu i teozofią. Reżyserka Halina Dyrschka wpisuje malarkę w dwa główne konteksty – historię nauki, której Hilma af Klint stała się niespodziewaną kronikarką, i historię sztuki, w której się nie zmieściła. W losach jej spuścizny odbijają się wybiórcza logika obiegów sztuki i kaprysy rynku artystycznego. Ale też spełniona obietnica archiwalnych poszukiwań i nadzieja odzyskiwanego kobiecego dziedzictwa. (Klara Cykorz)
Wybrane festiwale i nagrody: Göteborg International Filmfestival, CPH:DOX, Hot Docs, DocAviv, Vancouver International Film Festival, Feministiska Filmfestival Stockholm, Nordische Filmtage Lübeck, Docpoint - Helsinki Documentary Film Festival, Filmfest Wismar, Milwaukee International Film Festival
 
Halina Dyrschka
Halina Dyrschka urodziła się w 1975 r. w Berlinie. Studiowała aktorstwo, śpiew klasyczny i produkcję filmową (ukończoną stopniem magistra) w Westfalskiej Szkole Aktorskiej w Bochum. Krótkometrażowy film „9einhalbs Abschied” (2009) był jej debiutem reżyserskim i pracą dyplomową. Założyła firmę producencką Ambrosia Film, która wyprodukowała m.in. „9einhalbs Abschied” (2009) i „Opera Buffa” (2011). Przez 5 lat badała prace Hilmy af Klint, co zaowocowało wyreżyserowaniem i wyprodukowaniem przez nią filmu o prekursorce abstrakcjonizmu. Jej pełnometrażowy debiut dokumentalny, „Hilma af Klint - pionierka abstrakcji”, miał swoją premierę w Lipsku na Leipzig Film Art Fair w 2019 r., gdzie zdobył Nagrodę Publiczności.
 
© Lenn Lamster Prawie pusta sala na Uniwersytecie Filmowym w Babelsbergu. Pięć młodych aktorek (Isabelle Bertges, Gabriela Burkhardt, Aileen Lakatos, Lisa Marie Stoiber i Milena Straube) i reżyserka (Alison Kuhn, ur. 1995) biorą udział w warsztatach, podczas których analizują doświadczenie przemocy w swoim zawodzie.
„Zaprosiłam pięć kobiet”, opowiada o projekcie Kuhn. „Mają dwadzieścia kilka lat, są aktorkami i cztery lata temu brały udział w tym samym castingu, podczas którego doświadczyły systemowego nadużycia o seksualnym, przemocowym charakterze. Ja też starałam się o pracę przy tym filmie. Jak wiele moich koleżanek i kolegów, wyparłam to, co stało się tamtego dnia, tak szybko, jak tylko potrafiłam. Ale ponieważ pan reżyser kontynuował nadużycia, wykorzystując materiały z przesłuchań do zmontowania zupełnie nowego filmu, sprawa trafiła do sądu. Młode aktorki przeciwko producentom – tyle można powiedzieć, sprawa nie została upubliczniona. Dzisiaj, po kilku latach, kiedy sama studiuję reżyserię i pracuję z tymi aktorkami przy wspólnym projekcie, to co się wydarzyło wtedy… jak mogło się wydarzyć, i co to właściwie oznacza dla naszego życia i naszej pracy?”.
Wybrane festiwale i nagrody: IDFA - International Documentary Film Festival Amsterdam, CPH:DOX, Max Ophüls Preis (Najlepsza Oryginalna Ścieżka Dźwiękowa), DOK.fest München (Nagroda Studencka), International Film Festival Assen, FDF Documentary Film Festival (Wyróżnienie Specjalne), Festival des deutschen Films Madrid, Achtung Berlin, Sehnsüchte - International Student Film Festival
 
Alison Kuhn
Urodzona w 1995 r. w Saarbrücken w Niemczech. W latach 2013-2015 studiowała aktorstwo w szkole filmowej FAS w Kolonii. Między 2016 a 2018 r. studiowała literaturę i dziennikarstwo na Wolnym Uniwersytecie Berlińskim. W 2017 roku otrzymała Narodową Nagrodę dla Młodej Poezji „lyrix”. Od 2018 r. studiuje reżyserię na Filmuniversität Babelsberg KONRAD WOLF. Jest stypendystką Niemieckiej Fundacji Stypendialnej w kategorii Sztuka/Design/Film. „Historia pewnego castingu” jest jej pełnometrażowym debiutem.
 
Lovemobil. Kadr z filmu „Lovemobil” Elke Margarete Lehrenkrauss to inscenizowany dokument o warunkach pracy seksualnej w kamperach zaparkowanych wzdłuż drogi krajowej B188 pod niemieckim Wolfsburgiem. Głównymi bohaterkami filmu są Milena i Rita, emigrantki z Bułgarii i Nigerii. Pod pewnymi względami dokument Lehrenkrauss przypomina środkowoeuropejski „Nomadland” – gdzie zamiast przepastnych krajobrazów Środkowego Zachodu tłem dla historii bohaterek są turbiny wiatrowe i piaszczyste sosnowe lasy. Podstawowa różnica tkwi jednak w tym, że Milena i Rita nie są właścicielkami kamperów. Nie tylko nie mogą więc swobodnie się przemieszczać, ale codziennie muszą płacić czynsz Uschi, irytującej starszej Niemce otoczonej stadem małych piesków.
Film Lehrenkrauss opowiada przede wszystkim o alienacji i napięciach ekonomicznych związanych z pracą w przyczepach – gdzie pracuje się w pojedynkę, trzeba więc samodzielnie radzić sobie z szefową i klientami. Nawiązuje też do seksualnej i rasowej przemocy, z którą stykają się bohaterki: Milena ma serdecznie dość niemieckich mężczyzn, którzy nie dbają o higienę i nieustannie próbują przekraczać jej granice; Rita ciągle musi mierzyć się z podszytą rasizmem nachalnością Uschi. Ogromną częścią ich codzienności jest jednak zwyczajna nuda. W przerwach między klientami Milena i Rita przesiadują w swoich przyczepach, gdzie palą papierosy, oglądają nollywoodzkie filmy i śmieją się z szefowej.
Jako dokument inscenizowany film Lehrenkrauss został w dużej mierze spleciony z opowieści, które reżyserka zebrała podczas badań terenowych, nie jest więc dokładną reprezentacją życiorysów bohaterek. Ma on jednak również niespodziewaną wartość archiwalną – w trakcie seansu warto rozejrzeć się za sceną, w której Uschi wyjmuje z szuflady album ze starymi zdjęciami, dokumentującymi życie w hamburskich burdelach w latach 70. i 80. (Michalina Augusiak)
Wybrane festiwale i nagrody: Locarno International Film Festival, Transatlantyk Festival, Camden International Film Festival (Nagroda Wschodzącej Wizji Filmowej), DOC LA (Nagroda DOC LA dla Najlepszego Międzynarodowego Filmu Dokumentalnego), Moscow International Documentary Film Festival DOKer (Nagroda Jury dla Najlepszego Dźwięku), Santorini Film Festival (Nagroda Jury dla Najlepszego Pełnometrażowego Filmu Dokumentalnego)
 
Elke Margarete Lehrenkrauss
Urodzona w 1979 r. twórczyni filmowa i artystka sztuk wizualnych. W 2012 r., jako stypendystka Niemieckiej Fundacji Akademickiej, ukończyła z wyróżnieniem KHM - Kolońską Akademię Sztuki Mediów. W 2003 r. otrzymała dyplom na Wydziale Sztuk Wideo na HSLU - Akademii Sztuki i Wzornictwa w Lucernie. Jej filmy, jak również inne prace, były pokazywane na festiwalach, w muzeach i galeriach na całym świecie, a także otrzymały liczne nagrody. „Lovemobil” jest jej pierwszym filmem pełnometrażowym.
www.lehrenkrauss.com/
 
© Flare Film W swojej dokumentalnej sadze rodzinnej „Walchensee Forever”, reżyserka Janna Ji Wonders wyrusza w podróż przez cztery pokolenia na przestrzeni ponad stu lat. (A właściwie pięć, jeśli liczyć pewne niemowlę). Odkrywa rodzinne tajemnice, prowadząc nas od rodzinnej kawiarni na brzegu bawarskiego jeziora Walchensee, do Meksyku i Kalifornii w „lato miłości”, do Indii, z powrotem do Europy, niemieckich poliamorycznych komun… Rozmawia ze swoją ponad stuletnią babką i rekonstruuje bolesne karty rodzinnej historii – jak dramatyczne losy swojej ciotki.
Ale nie jest to tylko film o rodzinie i jej tradycjach – film sam w sobie jest kontynuowaniem wieloletniej praktyki rodzinnej. Matka reżyserki także fotografowała od małego i kręciła filmy, zaraziwszy się tą pasją od ojca, skądinąd surowego człowieka, weterana II wojny światowej. („Za bardzo trzęsiesz kamerą”, instruuje córkę we fragmencie starego filmu wideo). „Walchensee Forever” staje się tym samym wielogłosową opowieścią zarówno żywych i zmarłych, wchodząc głębiej i głębiej w rodzinne archiwum fotograficzno-filmowe, ale też nieskończone listy, pamiętniki i nagrania muzyczne. (Klara Cykorz)
Wybrane festiwale i nagrody: Berlinale (Nagroda Kompass-Perspektive), Thessaloniki International Documentary Festival (Nagroda Złotego Aleksandra dla Debiutu), Taiwan International Documentary Festival, DOK.fest München, Istanbul International Film Festival, Biografilm (Nagroda Unipol dla Najlepszego Filmu).

Janna Ji Wonders
Janna Ji Wonders urodziła się w Mill Valley w Kalifornii, a mieszka w Monachium w Bawarii. Studiowała na Uniwersytecie Telewizji i Filmu w Monachium, gdzie wyreżyserowała wiele teledysków, filmów krótkometrażowych i dokumentalnych. Jej nagradzane filmy, w tym hip-hopowy film dokumentalny z Los Angeles „Bling Bling" i „Street Punk Moscow" opowiadający o młodych punkach w Rosji, były pokazywane na międzynarodowych festiwalach filmowych na całym świecie. Ze swoim zespołem YA-HA! wydała debiutancki album. Jej film fabularny „I Remember" został w 2015 r. zakwalifikowany na Berlinale, a koncepcja filmu „Walchensee Forever" otrzymała nagrodę Berlinale Made in Germany Award. Ukończony film „Walchensee Forever" miał swoją premierę na Berlinale w 2020 r., gdzie zdobył Nagrodę Kompass-Perspektive. W styczniu 2020 r. otrzymał Bawarską Nagrodę Filmową.

Filmy krótkometrażowe

...i pewnego dnia umarli razem
reż. Pola Rader
Rosja, Niemcy / 2021 / 9 min.

Czarno-biały
reż. Eluned Zoë Aiano, Anna Benner
Czechy, Niemcy / 2019 / 19 min.

Dwie minuty do północy
reż. Yael Bartana
Niemcy, Holandia / 2021 / 48 min.

Elastomery termoplastyczne
reż. Karola Pfaffinger
Niemcy / 2019 / 7 min.

Luca (m/f/x)
reż. Hannah Schwaiger, Ricarda Funnemann
Niemcy / 2019 / 7 min.

Parda
reż. Tai Linhares
Brazylia, Niemcy / 2019 / 29 min.

Z ziemią w buzi
reż. Ewelina Rosińska
Niemcy / 2020 / 20 min.

Zapomnij o Alberto
reż. Beina Xu
Niemcy / 2020 / 19 min.
 

Wróć