100 lat Bauhausu
Osiem faktów na temat Bauhausu, które trzeba znać

Zdjęcie grupowe mistrzów Bauhausu w Dessau (1926): od lewej: Josef Albers, Hinnerk Scheper, Georg Muche, László Moholy-Nagy, Herbert Bayer, Joost Schmidt, Walter Gropius, Marcel Breuer, Wassily Kandinsky, Paul Klee, Lyonel Feininger, Gunta Stölzl i Oskar Schlemmer. | Foto (fragment): © picture alliance akg images
Ascetyczny design, prostota i wydajność – o tym, jak Bauhaus miał zmieniać ludzkie życie.
Nadine Berghausen
UTOPIa nowego człowieka
Celem Bauhausu było zmienianie człowieka przez sztukę. Jego artyści mierzyli wysoko - marzyła im się sztuka stosowana w służbie „nowego człowieka“. Dla założyciela i pierwszego dyrektora Bauhausu, Waltera Gropiusa, oznaczało to między innymi ścisłe powiązanie rozmaitych dyscyplin sztuki z rzemiosłem. Procesy produkcyjne projektowanych obiektów miały być tanie i szybkie. W Niemczech, których gospodarka znajdowała się po I wojnie światowej w katastrofalnym stanie, znów miał pojawić się dobry, dostępny dla każdego design.Duch BAUHAUSu
Mogłoby się zdawać, że Bauhaus był pokojową wspólnotą artystów-pięknoduchów – ale wyobraźmy sobie, że oto kilku artystów, wśród nich renomowany grafik projektant, architekt, projektant mody, DJ, artysta akcjonista i fotografik zostają umieszczeni w położonej na uboczu szkole artystycznej z nakazem życia, nauczania i opracowywania nowych idei dla poprawy społeczeństwa, w dodatku mają na to mocno ograniczone fundusze. Weimarskiej rzeczywistości było daleko do harmonijnej komuny twórców. Ci bowiem nie zgadzali się niemal we wszystkim, jak relacjonował malarz Josef Albers: „Gdy Wassily Kandinsky mówił Tak, ja mówiłem Nie, gdy on mówił Nie, ja mówiłem Tak.“ Ów chaos był dokładnie tą jakością, o jakiej marzył Gropius: „celem bauhausu nie jest konkretny styl, system, dogmat czy kanon, nie jest nim żadna recepta i żadna moda! jest żywy, dopóki nie trzyma się kurczowo formy, lecz dopóki za zmienną formą sam szuka życiowego fluidu!“od rewolucyjnego projektowania po szkołę architektury
Pierwszy, weimarski (1919 – 1925) etap działalności szkoły odznaczał się atmosferą przełomu i wolą czynu. Gropius próbował zbierać idee potrzebne dla tworzenia poszczególnych warsztatów. Podczas gdy w Weimarze eksperymentowano jeszcze z rozmaitymi teoriami, drugi dyrektor, Hannes Meyer, wziął się w Dessau (1925 – 1932) za zaprowadzanie porządków w finansach. Na rozważania o podstawowych barwach i formach brakowało pieniędzy, cała para miała pójść w opracowanie budownictwa społecznego. Meyer mówił o „proletaryzacji“ Bauhausu. W Berlinie (1932 – 1933) zaś, pod dyrekcją Ludwiga Mies van der Rohe, ostatecznie zerwano z pierwotnym pomysłem poszukiwania efektów synergii między poszczególnymi dyscyplinami sztuki. Bauhaus został szkołą architektury.
pisownia małą literą

kobiety w BAUHAUSie

dzikie bale przebierańców
W błędzie jest ten, kto uważa Bauhaus za przybytek poważnych wyznawców awangardy, którym były w głowie tylko formy geometryczne i abstrakcyjne formuły. Bauhaus znalazł się na językach swoich współczesnych nie tylko za sprawą prostego a zarazem rewolucyjnego designu, lecz również dzięki legendarnym zabawom tematycznym i balom kostiumowym, potańcówkom i wieczorkom teatralnym. Tygodniami pracowano nad przygotowaniem ekstrawaganckich kostiumów i peruk, ćwiczono kroki taneczne. Ogrywano sztuki, na przykład Das Figurale Kabinett (Gabinet figuralny), parodię na temat postępu i techniki lub Das Triadische Ballett (Balet triadyczny), groteskową mieszankę tańca, gry aktorskiej i pantomimy. Surowy styl Bauhausu był zaledwie jednym z wielu aspektem życia artystów w Weimarze, Dessau i Berlinie.
drwiny
Artyści Bauhausu nie musieli długo czekać na drwiny ze swoich niecodziennych pomysłów i zrywania z tradycją. Filozof Theodor W. Adorno nazywał domy o płaskich dachach „konserwami“, malarz holenderski Theo van Doesburg szydził, że Bauhaus zajmuje się projektowaniem „ekspresjonistycznych konfitur“, a filozof Ernst Bloch opatrywał tworzoną w szkole Bauhausu sztukę epitetem „ahistorycznej“. Być może te złośliwości przyczyniły się do jej późniejszego sukcesu.